Een beetje Nederlander is tolerant, geduldig en respectvol. Het zal om die reden zijn geweest dat ik een paar dagen geleden op de fiets bruut uit mijn dagdroom werd gewekt door een man die ‘WRAAAAH’ in mijn oor brulde terwijl hij mij inhaalde op zijn brommer en daarbij extra weinig uitweek. Ik schrok. Bij het kruispunt moest hij wachten. Ik ging steeds langzamer fietsen en berekende of ik nog een tuin in kon vluchten. Woest keek hij om. ‘Ze moeten jullie allemaal bekeuren, met die klotemuziek in de oren!’, brieste hij. Alle fietsers in de buurt keken naar mij. Ik was even de complete jeugd van tegenwoordig in m’n eentje. Ik moest denken aan toen ik zestien was en bij de supermarkt achter de kassa werkte. Onze winkel was oud en klein. Klanten moesten nog zelf hun groenten afwegen. Rond etenstijd kwamen ze met zoveel tegelijk dat de rij voor de kassa al halverwege de winkel begon. Dan kreeg één van ons soms de opdracht om rond te gaan met een schaal met koekjes in de hoop dat niemand boos werd. Het was op zo’n avond dat een klant één of andere pastinaak op mijn band legde, die ik nog nooit had gezien en waar ik de PLU-code niet van wist. Paniek. Met trillende handen ging ik op zoek naar de lijst met codes en stootte daarbij per ongeluk een doos vloeitjes om uit het vooroorlogse sigarettengevaarte dat boven mijn hoofd hing. Blauwe Rizla, overal. Een getinte jongen die net een blikje energydrink had afgerekend griste een hele lading mee. ‘Hé, dat zie ik hoor! Leg eens terug!’, begon ik. ‘Wat dan?’, vroeg hij. ‘Je stopt net een hele hand vloeitjes in je tas!’ De hele rij keek naar hem. ‘Dat geloof je toch niet! Dat zeg je alleen maar omdat ik allochtoon ben! Jij discrimineert!’, riep hij boos, met wilde handgebaren ter ondersteuning. Alle ogen gingen naar mij en ik werd rood. Hij liep trots naar buiten. Ik was helemaal geen muziek aan het luisteren maar ik voelde voor de zekerheid nog even aan een oor. Leeg. ‘Ik… ik heb helemaal niks in mijn oren,’ stamelde ik blij, ‘kijk maar!’ en ik wees. Hij reed weg, door rood.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp