Nu is het weer lente en alles kan nog, dus weet: nog niet zo lang geleden (in 2011), in een land hier ook niet echt ver vandaan (Frankrijk), liep een Nijmeegs Amerikanistiek-meisje op Erasmus-uitwisseling in haar toen nog tijdelijke nieuwe stad een buurtsupermarkt binnen. Haar arm strekte zich uit om een stokbrood in haar mandje te doen, terwijl haar hoofd bij een interessante invalshoek voor haar take-home exam zat. Ergens tussen de madeleines en de macarons keek ze zomaar even op en toen zag ze hem staan, bij de croissantjes, maar ze had al haar boodschappen al dus ze sloeg af richting de kassa’s. Hij had er net een lange werkdag op zitten en stond daar maar een beetje te staan bij die croissantjes, toen zijn blik toevallig langzaam afdwaalde naar de kassa’s en hij haar zag. Maar, je kent het wel, op het moment dat zij nog een keer de winkel in keek, was hij natuurlijk net met zijn hoofd achter een toren Orangina-flessen verdwenen. De caissière scande al haar laatste kaasje en ze stond zo weer op straat. Op een dak mauwde een kat, en een stukje verderop vroeg een man aan een bar om nog een glas Pernod. Bij het oversteken moest ze even wachten. Niet wetende wat er achter haar gebeurde, kwam hij met elke tik van het stoplicht een stap dichterbij. Ondertussen versloeg hij misschien nog een draak. Haar fles wijn stak een stukje boven haar tas uit. ‘Pardon mademoiselle’, zei hij, ‘mais… vous n’allez pas boire cette bouteille toute seule?!’ In Parijs kunnen mannen nog gewoon vragen of vrouwen flessen wijn alleen op gaan drinken en kunnen vrouwen dan ‘nee, nu niet meer’ antwoorden. Geen van hen heeft ooit nog alleen een fles leeg hoeven drinken, weet ik. Toen een vriendin en ik de vrouw in kwestie kwamen opzoeken, hebben we nog een glaasje mee gedronken.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp