Een moeder uit Twente, een vader uit Brabant. Er was geen ontkomen aan. Dus waren we op zondag altijd in Boeskoolstad. Mijn broertje als koe en mijn moeder als konijn. Mijn vader met een boerenkiel, een rood sjaaltje en een plastic varkensneus. Ik was Esmeralda van De Klokkenluider van de Notre Dame. Onder de broek die ik onder mijn rok aan moest, ging nog een dikke maillot. Onder mijn blouse een winterjas, met wanten aan een touwtje natuurlijk. Heel gunstig is het niet dat een feest dat je voor een groot deel buiten viert in februari valt. Gelukkig reden er in de optocht ook altijd een paar Duitse wagens mee, waar snoepjes uit kwamen. Op dinsdag togen we naar Krabbegat. Onderweg in de auto zongen we alvast het nieuwe lied. Leut sprikt alle tale uit 1994, bijvoorbeeld. Leut is heel belangrijk. ‘Agge mar leut et’, mag je dan ook zo vaak je wil naar iedereen roepen, terwijl je je rechterduim naar je neus doet. Dat is het gebaar voor leut. We kleedden ons om in het flatje van Tante Toos, waar de Vastenavendkrant op tafel lag met het laatste nieuws over Prins Wannes II. In Krabbegat ben je geen Esmeralda, maar doe je gewoon een gordijntje om en een lampenkap of een vergiet op je hoofd. Zelfs de kerktoren heeft een kiel aan. In de kroeg daar tegenover kwam mijn vader zijn neven tegen en kreeg ik slokjes sneeuwwitje. Eén keer gingen we naar Keulen. Daar wordt uit letterlijk elke wagen snoep geslingerd. Containers vol. De straten waren afgeladen, dus we moesten op de tweede rang staan. Eerst stonden we achter een groepje Schnapps-drinkende middelbare vrouwen die met omgekeerde paraplu’s hun buit binnen aan het hengelen waren alsof hun leven ervan afhing. Mijn vader gaf ons een duwtje in de rug, maar ze sisten dat we toch echt niet voor ze mochten staan. We betaalden maar ergens voor een tribune. En daar, op een onbewaakt en eerst nog zo leutig moment, scheerde zomaar met volle vaart een massief blok chocola door de lucht. Met de punt naar voren en recht op het oog van een vrouw van onze tribune af. Haar handen gingen richting haar hoofd, ze kromp ineen. De EHBO stormde erop af. Alaaf.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp