Vorige week las ik dat de like-button op Facebook verdwijnt. Dit zorgde voor enige opschudding in mijn twittertijdlijn, want ‘dat kunnen ze toch niet maken?’. Als deze mensen even het bijbehorende stukje hadden gelezen, was de verwarring snel verdwenen. Niet de like-button verdwijnt, maar slechts de lay-out die we nu kennen. Facebook verandert de lay-out van een van de belangrijkste symbolen in onze maatschappij (klinkt niet als de beste marketingtruc, maar dat is een ander verhaal). In principe niks aan de hand dus. Liken blijft bestaan! Wel vraag ik me sindsdien af wat er zou gebeuren als het niet meer kan. Sinds de opkomst van Facebook is liken een begrip geworden in de maatschappij. Je kunt het overal en altijd doen, bedrijven gebruiken het in hun promotie, je blijf er mee op de hoogte van je favoriete artiesten en je weet precies wat er in je stamkroeg gebeurt. Wat hebben we veel gemist toen er nog geen Facebook was. Liken lijkt inmiddels uitgegroeid tot een massamedium op zich. Met een knop bereik je iedereen. Is het een verslaving geworden? Geliket worden lijkt de laatste tijd wel een eerste levensbehoefte. We hebben het ‘nodig’ om nog te kunnen functioneren. Er is sprake van een soort wederzijdse instandhouding van elkaars imago. Immers, als je iemands bericht liket, liket diegene jouw volgende bericht misschien ook wel. En hoe meer likes, hoe leuker je bent. Mensen hebben duizend redenen om een facebookpost leuk te vinden, maar likes zijn lang niet altijd meer een blijk van waardering voor wat je doet. Tijd om een afweging te maken. Wat je nu moet doen? Toch even deze column liken!

Lees alle columns van Vox