Per 1 maart word ik onderwijsdirecteur voor de opleidingen informatica en informatiekunde. En dus lig ik nu al wakker van de vraag hoe ik het voor elkaar ga krijgen om de zorgwekkende instroom en rendementen van deze opleidingen te verhogen. Ik moest daarbij denken aan de verhitte discussies over onderwijs met mijn oud-promovenda Ling. Ling groeide op in Hongkong en behaalde haar MSc in de theoretische informatica aan Carnegie Mellon University in de VS.  Ze was de slimste promovenda die ik ooit heb begeleid: haar artikelen waren van een schitterende elegantie, ze is cum laude gepromoveerd, en direct na haar promotie kreeg ze een postdoc positie bij het prestigieuze MIT (Massachusetts Institute of Technology). Ling was uitgesproken negatief over (het gros van) de Nederlandse studenten. Slecht voorbereid kwamen ze naar de door haar verzorgde werkcolleges en ze toonden consistent onvoldoende inzet. Wanneer in China of de VS een docent een moeilijke vraag stelde, gingen Ling en haar medestudenten daar fanatiek over nadenken. Men probeerde het probleem als eerste op te lossen om zo indruk te maken op de docent. Nederlandse studenten, volgens Ling, zijn vooral goed in feestvieren en kijken je schaapachtig aan wanneer je vraagt of iemand de puzzel van het vorige college heeft opgelost. Maar Ling had ook kritiek op het Nijmeegse onderwijs. Allereerst vond ze dat wij veel te weinig feedback gaven op onze studenten. Bij CMU was ze gewend dat ze iedere week opdrachten moest inleveren en dat de TA’s (teaching assistants) daar dan binnen enkele dagen uitgebreid commentaar op leverden. Hoe kan je jezelf verbeteren wanneer er niet iemand is die uitlegt wat je fout doet?  Daarnaast vond Ling veel docenten laf omdat ze (uit angst voor slechte rendementen) zelden een onvoldoende durfden te geven.  Zo ondergraaf je de kwaliteit van je opleiding. Al met al voldoende huiswerk voor de nieuwe onderwijsdirecteur: (1) probeer onze studenten net zo fanatiek te krijgen als die Chinezen, (2) zorg dat studenten wekelijks goede feedback krijgen (dit vraagt extra tijdsinvestering van docenten en een verhoging van het budget voor studentassistenten) en (3) geef gewoon een onvoldoende aan studenten die dat verdienen. En Ling? Die is na haar postdoc bij MIT gaan werken bij een patentbureau. Ze had geen zin in een onzekere wetenschappelijke toekomst en er moest brood op de plank komen voor haar gezin. Misschien begrijpelijk vanuit haar perspectief, maar eeuwig zonde voor de wetenschap.

Lees alle columns van Frits Vaandrager