Twee maanden geleden klaagde columnist Adriaan Duiveman nog over de naïeve ‘rode arbeidersromantiek’ van de universitaire staking, maar vandaag zet hij toch een paars CNV-mutsje op. ‘Studentenvakbondsleider Nan Lont heeft me overtuigd.’

Academici zijn witte boorden, zo betoogde ik in mijn vorige column. Witte boorden die, wanneer ze staken, niets urgents platleggen. Niet dat we niet belangrijk zijn, maar het land draait gewoon door als we ons werk neerleggen. Daarom vond ik dat een universitaire staking niets ging uithalen. Toch sta ik vandaag op het plein voor het Linnaeusgebouw en dat komt door AKKU-leider Nan Lont.

Hij stond op het perron, gehuld in een zwartleren jas en met een proletarische mat in zijn nek. ‘Ben jij niet Nan? Van dat opiniestuk tegen mijn column?,’ vroeg ik hem. Lont schrok op uit zijn dagdroom (waarschijnlijk was hij aan het fantaseren over de heilstaat) en voor hij het wist zat de AKKU-leider tot aan Utrecht opgescheept met deze vieze centrist. Om enkel voor mezelf te spreken: dat was verrassend gezellig.

Lont denkt links, spreekt links en doet links. Hij ruikt gelukkig niet zo. De AKKU-voorzitter stamt af van mannen die met hun blote handen de basaltblokken op de Afsluitdijk legden. Nu zet de filosofiestudent de schouders onder de Goede Zaak. Onze opvattingen over die Goede Zaak verschillen. We gaan het niet snel eens worden over het nut van Palestinademonstraties en evenmin over de geneugten van het kapitalisme (naar Rijnlands model). Maar Lont heeft me van één ding wel overtuigd: dat ik vandaag moet staken.

Toegegeven, dat had hij al met zijn opiniestuk. Maar na die drie kwartier in de vierzits met een dubieuze plakvloer eronder moest ik hem nog meer gelijk geven.

Zijn al mijn twijfels weg? Nee. Ik blijf erbij dat we kritisch moeten kijken naar de overhead van universiteiten. Dan gaat het niet om de schoonmakers, instrumentmakers, bibliothecarissen, secretariaten, conciërges en zelfs niet om sommige hardwerkende communicatiemedewerkers — want die bestaan. Het gaat wel om externe, dikbetaalde adviesbureaus en interne luchtbakkers in schaal 11 en hoger.

‘Ik blijf erbij dat niemand mij gaat missen als ik als postdoc een dag staak’

Ik blijf erbij dat Dijkgraafs helikoptergeld destijds onverstandig en te snel is rondgestrooid — iets waar ik destijds al over schreef. Dijkgraaf was een betere minister van OCW dan de huidige, maar we moeten eerlijk zijn dat Dijkgraafs investeringsronde een giftig geschenk was.

Ik blijf erbij dat we moeten uitzoeken hoe het zit met de ideologische diversiteit op de universiteit, zeker in bepaalde vakgebieden. En ja, wanneer er data is over de politiek-ideologische samenstelling van het academisch corps moeten we de discussie voeren welke gevolgen die samenstelling heeft, of die gevolgen problematisch zijn en wat we er in dat geval aan zouden moeten doen.

En ja, ik blijf erbij dat niemand mij gaat missen als ik als postdoc een dag staak.

Maar toch. De bezuinigingen zoals ze nu bij de Eerste Kamer liggen zijn geen noodzakelijke correctie en geen heilzame shocktherapie, maar een strafexpeditie gevoed door radicaal-rechtse rancune. De uni is niet perfect, er is ruimte voor verbetering, maar tussen smeulende ruïnes valt er weinig te verbeteren. Unieke expertises dreigen te verdwijnen en straks kan je in een rijk, beschaafd land als Nederland nog nauwelijks de talen van onze buurlanden studeren.

De eerste ontslagrondes zijn al aangekondigd. Hardwerkende en gedreven collega’s komen op straat te staan. En dat is het punt waar Lont me overtuigde: alleen al voor die collegawetenschappers moet ik solidair zijn. En omdat we, allebei, houden van de uni.

Hoeveel de staking uit gaat halen weet ik niet. Maar ik zal bij het Linnaeusgebouw staan. Ergens achteraan, ongemakkelijk en met een paars CNV-mutsje.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman