Sommige mensen lijken in hun eentje een hele afdeling of opleiding te dragen. Louis Vuurpijl was zo iemand. In mijn ogen wás hij de opleiding Artificiële intelligentie. Of je nu dagelijks met hem werkte, of maar af en toe zoals ikzelf, je wist wie Louis was. Zelfs als je hem alleen maar kende van zijn ringbaardje en sigaretje bij de zijingang van Spinoza B, waar hij je een bijdehante of juist onnavolgbare opmerking kon toewerpen. Zijn plotselinge overlijden slaat dan ook in als een bom.

Het straalde van alle kanten van Louis af dat hij helemaal op zijn plek zat. Zo realiseerde hij het robotlab en wist daar onderzoekers, maar vooral ook studenten enthousiast over te maken. Hoe krachtig en aanstekelijk dat enthousiasme was, ervoer ik het afgelopen jaar toen ik een snuffelstage van een middelbare scholiere begeleidde. Ze twijfelde of ze nu geneeskunde, sociologie of eventueel psychologie zou gaan studeren. Precies in die periode gaf Louis het robotpracticum aan eerstejaarsstudenten. Natúúrlijk mocht mijn scholiere een paar uur meedoen.

Dus wij naar het robotpracticum in de Spinozakelder. Dit bleek geenszins het steriele, saaie computerlokaal waar ik even bang voor was. Integendeel! Ruimte AK -55 was een gezellige bende. ‘Onze eerstejaars proberen robots te bouwen en ze kunstjes te laten doen’, legde Louis uit, met zijn kenmerkende grote grijns. De vloer lag bezaaid met obstakels en verschillende kleuren tape. Samen vormde dat een parcours dat Louis voor de robots had uitgezet. Hier leek hij ultiem in zijn element, als een godheid die de robotevolutie overzag en zag dat het goed was.

Het practicum maakte zo veel indruk op mijn scholiere, dat ze prompt besloot Artificiële intelligentie serieus te overwegen als studie, met chocola voor Louis als dank. Zijn warme welkom als bachelorcoördinator zal ze daar helaas niet meer krijgen.

Lees alle columns van Stan van Pelt