Vrouwenblaadjes propageren graag dat de liefde van de man door de maag gaat, ik propageer vandaag dat de liefde van de medewerker door de maag gaat. Een voorbeeld? De #pannenkoekengate in Het Gerecht: prachtig staaltje werknemersengagement dat zo het jaarverslag in kan, me dunkt.

Dat de liefde van de medewerker door de maag gaat, realiseert de universiteit zich volgens mij goed. Zo is er bijvoorbeeld gedacht aan de diversiteit van het aanbod per campushorecagelegenheid, volgens mij om de gezondheid van de medewerkers te waarborgen. Wil ik een groentekroket, dan moet ik helemaal naar de Refter lopen, waarmee ik vanzelf een aantal calorieën verbrand. Voor softijs moet je in het ziekenhuis zijn, wat toch zeker zo’n tien minuten lopen is. Haal drie ijzen op een dag en je hebt je beweegquotum ruimschoots gehaald. Echt goed doordacht!

Soms komt een lunch ook naar jóu toe, bij een symposium bijvoorbeeld, of een training. Komt er zo’n blauwe lunchkar voorrijden, waar je kwijlend als Pavlovs hond naar uitkijkt. Maar helaas, waar in de campushorecagelegenheid al een tijdje quinoa en sushi wordt aangeboden, zijn de bezorgbroodjes al jaren hetzelfde: ongeïnspireerd en met kaas en/of ham. Het dieptepunt van deze #saaiebroodjesgate was een training waarvan de aankondigingsmail vermeldde dat er ‘na afloop een broodje’ zou zijn. Wat ook letterlijk zo bleek te zijn: één broodje, per persoon. Ik wil jullie deze zeer slechte en voor de hand liggende grappen eigenlijk niet in de maag splitsen, maar er was toen dus in ieder geval geen kans op ogen groter dan magen, wat verder ook niet zwaar op de maag kón vallen.

Zo niet gisteren. Gisteren mocht ik naar een training in Soeterbeeck! ‘Oeh! Daar krijg je altijd een superlekkere lunch!’ was standaard de reactie als ik tegen iemand zei dat ik naar Soeterbeeck ging. Sommige Radboudianen schijnen zelfs uitsluitend cursussen en trainingen te selecteren die daar gegeven worden. Na die exorbitante lunch kun je je food coma zelfs nog tegengaan door een wandeling door de tuin en een bezoek aan de ezel om de hoek. Heel pittoresk! En vooral echt – serieus! – goed voor de sfeer, de motivatie en de inspiratie. Best belangrijke dingen voor werknemers. Dat móet rendement opleveren.

Maar, zoals we allemaal weten, ‘there ain’t no such thing as a free lunch’. Er staat dus wel iets tegenover. Je werknemersengagement, je participatie in de training waar je je voor op hebt gegeven (vanwege de locatie) en – vooral – een fysieke verplaatsing van een aantal kilometer. Heb je die calorieën die je tijdens de lunch tot je nam ook meteen weer verbrand. Hoef je daar in ieder geval niet meer mee in je maag te zitten.

Lees alle columns van Merel van Goch