Nadat ik het briefje in twee kolommen had ingedeeld, ging het de klas rond. Elke leerling van groep vijf zette een streepje. Dertig streepjes in de linker kolom, twee in de rechter. Voor het einde van de pauze lag het briefje op het bureau van Meester Frans. ‘Meester Maarten’ boven de linker kolom. ‘Meester Frans’ boven de rechter. Dertig stemmen tegen twee. Er was stilte op het moment dat de les had moeten beginnen.

Meester Frans was een lieve man. Zijn stem was zacht en thuis had hij een vosje. Op zijn verjaardag mocht de hele klas ‘s middags spelletjes spelen. Als hij geen basisschoolmeester maar een filmpersonage was geweest, dan was hij de oude wijze, die de held aan het begin van het avontuur bemoedigend had toegefluisterd.

Ik was een tienjarig rotjochie. Een soort half-autistisch rebelletje dat continu grenzen opzocht en vervolgens de hele idee grens en de stomme volwassenwereld die erin geloofde tot poepchinezen verklaarde. In combinatie met mijn matig ontwikkelde empathisch vermogen leidde dat in groep vijf dus tot een staatsgreep.

Meester Frans verhief aangedaan zijn zachte stem. ‘Als jij denkt dat je het beter kan, ga zelf dan voor de klas staan.’ Geheel democratisch gekozen was een tienjarig jongentje de nieuwe meester van groep vijf. Met een bittere mengeling van trots en schaamte – het gevoel dat mijn herinnering nog steeds sterk kleurt – vertelde ik mijn klasgenoten dat ze allemaal buiten mochten gaan spelen.

Het wilde enthousiasme van een kudde tienjarigen die voor het eerst een tweede pauze kreeg, werd overstemd door de woede van Meester Frans en gevolgd door mijn afdruipen, terug het schoolbankje in.

Kijkend naar de verkiezingenheisa dacht ik daaraan. In mijn tienjarige ogen luisterde meester Frans ook niet naar ons. En omdat ik een kind was, dacht ik onze belangen (lees: buiten spelen) beter te kunnen behartigen dan hij.

Hoe het uitpakt als je eigenwijze rebelletjes aan de macht laat, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik deze maand niet alleen ga stemmen, maar ook een sorrybriefje aan de lieve Meester Frans schrijf.

Lees alle columns van Maarten van Gestel