Op mijn studentenkamer kijk ik graag uit het raam naar iedereen die langskomt op de fiets, op de scooter of in de auto. Om dan nog niet te spreken over al die studenten die in de shuttlebus zitten om naar de universiteit en de hogeschool te gaan.

In de Noordoostpolder woon ik aan een buitenweg, die zelfs doodlopend is. Op een dag komen er hoogstens vijftien mensen langs en dat zijn dan vooral de buren of de tractors die op het land bezig zijn. Van elke auto die passeert weet je precies wie erin zit en waar de persoon in kwestie naartoe gaat.

Hier in Nijmegen is dat onmogelijk. Als je één blik naar buiten werpt, zie je niet alleen al méér dan vijftien mensen, je moet geluk hebben wil je iemand in de mensenmassa kunnen herkennen. Toch ben ik nieuwsgierig naar waar iedereen toch zo druk mee bezig is. Daarnaast is naar buiten kijken ook een hele goede bezigheid als je je even verveelt.

Zeker omdat er hier in Nijmegen zoveel mensen te zien zijn. Mijn nieuwsgierigheid neemt het dan van me over. Waar zouden al die mensen heen gaan, wat hebben ze aan, enzovoort. Ik kan me er uren mee vermaken en ik denk dat ik niet de enige ben.

Wellicht zijn veel mensen onderweg naar een restaurant om heerlijk lang te tafelen en wijntjes te drinken. Maar waarom vinden we dat nou zo leuk en gezellig? Zeker niet omdat we tien keer zoveel geld betalen voor het avondeten dan wanneer we thuis de tijd nemen om zelf te koken. Volgens mij gaat het voor een groot deel maar om één ding; mensen kijken.

Met mijn studentenbudget kan ik natuurlijk niet zo vaak uit eten, daarom zijn die enkele keren extra bijzonder. Niet alleen wegens het lekkere eten, maar ook om naar alle verschillende mensen te kijken. Ook in mijn studentenkamertje zal ik daar niet mee stoppen, al mis ik de voorbijrijdende tractors af en toe een beetje.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas