Lange leve Twitter, want jawel, ik heb een kamer in Nijmegen! De volgende zoektocht is begonnen: ik moet meubels hebben. Daarom stippelde ik vol goede moed een route uit langs de Zeeuwse kringloopwinkels. Als toekomstig student zonder geld ben ik aangewezen op dit soort zaakjes. Maar als je verwacht in schattige verzamelwinkeltjes terecht te komen, heb je het mis. Wat moet je wel verwachten? Enorme loodsen vol afgedankte spullen – chemische toiletten, rollators, bordspelen, een bowlingbal – en tientallen mensen die met een kopje koffie in hun hand langs de rijen meubilair slenteren. De eerste winkel die ik bezoek is ingericht als de IKEA. Het verschil is dat de meubels geen Zweedse namen hebben en dat de eetkamersets uit verschillende huishoudens bij elkaar gesprokkeld zijn. Voor de echt mooie meubels moet je snel zijn, anders zijn ze weg. Gelukkig ben ik snel. De eerste winkel verlaat ik in het gezelschap van de beste leunstoel die je je kunt wensen. En ja, hij past in mijn acht komma nog wat vierkante meter grote kamer. Na nog drie van dit soort winkels te hebben bezocht, kom ik in een zaak van een ander kaliber. De deur van de winkel kan amper open doordat deze geblokkeerd wordt door een stapel bijzettafeltjes. Eenmaal binnen word ik verwelkomd door een heel gezin. Het is een familiezaak. En ze hebben meubels met een verhaal, zo blijkt als ik een van de bureaustoelen wil kopen. De moeder van het gezin komt bij me staan en vertelt dat het echt een ‘heel dure stoel’ is, als je hem nieuw zou kopen. Ze heeft de stoel zelf aangeschaft om achter de kassa te zetten, zodat ze lekker kon zitten. Helaas bleek de stoel te groot (daar sta ik, met mijn rolmaat). Ze had een dag eerder besloten om het meubelstuk te verkopen. Met pijn in haar hart verhandelt ze haar ‘heel dure stoel’ nu aan mij. Voor 35 euro.

Lees alle columns van Vox