De opleiding Nederlands gaf een zogenaamd fatsoenscollege om studenten te leren hoe ze om moeten gaan met professoren en andere docenten. Niet geheel onnodig, weet ik uit ervaring. Al jaren geef ik mijn eerstejaarsstudenten aan het begin van hun studiecarrière ‘academische etiquettetips’, een niet onbelangrijk deel van de academische vorming.

Mij mag je bijvoorbeeld best met ‘je’ aanspreken – ‘u’ vind ik te afstandelijk voor mijn rol als werkgroepdocent en mentor (en bovendien klinkt dat veel te oud voor mijn leeftijd). Maar dat wil niet zeggen dat je ‘Heeeejj kun je dat bestand nog ff geven tnx’ naar me kunt mailen, of dat je het afdelingshoofd – ‘Want die is toch ook gewoon docent’ – ook vanzelf mag tutoyeren.

Het is ook niet echt netjes om, als ik zojuist een opdracht van je heb teruggegeven, die ik wél netjes heb voorzien van uitgebreide individuele feedback, die opdracht bij het verlaten van het lokaal recht voor mijn neus in de prullenbak te gooien. Dat je een docent niet recht in haar gezicht – en vooral, niet ongegrond – een vuile trut mag noemen, lijkt mij voor zich spreken. En sowieso, dat docenten uitschelden in evaluaties niet echt getuigt van inzicht in wat constructieve feedback eigenlijk is (had je die opdracht dus niet weg moeten gooien). Maar blijkbaar moet dit nog aan studenten geleerd worden.

Gelukkig zijn dit niet allemaal voorbeelden uit mijn eigen ervaring; ik weet niet of ik dan nog met zoveel plezier docent zou zijn. Fatsoenscolleges en etiquettetips zullen hopelijk wat verschil maken – en zo niet, dan deze (waargebeurde) anekdote wellicht:

Er was eens een cursus waarin aanwezigheid verplicht was. Na een x aantal keer afwezig zijn moesten studenten een vervangende opdracht maken ter compensatie. Een bepaalde student kreeg inderdaad zo’n vervangende opdracht opgelegd, maar was het er niet mee eens. De student besloot een mail te sturen en daarin te laten blijken hoeveel hij had opgestoken van al die talloze colleges die hij had bijgewoond. Hij schreef dat hij de opdracht had ontvangen, maar niet begreep waarom. Dat hij echt echt echt alle colleges had bijgewoond en ze erg inspirerend en superinteressant vond. ‘Beste mevrouw Jansen,’ erboven, keurige mail!

Alleen een beetje jammer dat de desbetreffende professor een man was.

Lees alle columns van Merel van Goch