Al te serieus kan ik ze doorgaans niet nemen, die piepende millennials. Maar misschien ligt dat wel aan mij. Ik ben immers opgegroeid in de jaren tachtig – de generatie Nix is dat, als ik me niet vergis – en wij hadden het pas moeilijk. Wij leefden onder het naderend einde van de wereld door de kernwapenwedloop met de Sovjet-Unie (ha, de Sovjet-Unie, dat was nog eens een vijand, kom daar nu eens om!) of ontploffende kerncentrales (Tsjernobyl) en hadden ook nog eens te maken met een torenhoge en uitzichtloze werkloosheid. Nee, na ons werd het alleen maar gemakkelijker. Eerst met de patatgeneratie, daarna de achterbankgeneratie. En nu dus de millennials. Hoe dichter bij het heden, hoe slapper de hap.

Want kom op zeg, er is geen generatie die het zo goed heeft als deze. De welvaart is nog nooit zo hoog geweest, het welzijn mag er ook wezen – en de mogelijkheden liggen voor het oprapen. Maar nee hoor, de millennial heeft het moeilijk. Tenminste, dat bleek uit recent onderzoek – godzijdank niet van onze universiteit, maar van een psycholoog van de UvA. Millennials blijken het eigenlijk zwaarder te hebben dan alle voorgaande generaties omdat ze onder andere veel langer de tijd hebben om volwassen te worden en zijn grootgebracht met het idee dat the sky the limit is. En de millennial zou te hoge eisen stellen aan zichzelf. Van dat laatste merken mensen die in het onderwijs werkzaam zijn doorgaans niet zo heel veel, maar hier hebben we, opgeteld, de redenen waarom na de promovendus nu de student – want onze studentenpopulatie bestaat nu vrijwel volledig uit deze generatie – depressief wordt en opgebrand raakt.

Boehoehoe, zeg. Je zult toch maar langer mogen doen over je proces van volwassenwording. Of altijd maar horen dat je zo veel kunt en de druk die dat oplevert – véél zwaarder natuurlijk dan de negatieve feedback waarmee voorgaande generaties opgroeiden. De prinsjes en prinsesjes krijgen nu dus burn-outs omdat de echte wereld ze niet als van koninklijken bloede behandelt, maar gewoon als een onderdeel van de samenleving. Grow a pair, zou ik zeggen. Ooit, heus, mag je zelfs gaan roepen dat jij het veel slechter had vroeger – de generaties na jou worden gegarandeerd nog weer slapper –  maar wel op je beurt wachten!

Lees alle columns van PH neutraal