Ruim een week geleden werd Daphne ontslagen uit het ziekenhuis: chemotherapie doorstaan, stamceltransplantatie overleefd en goede bloedwaardes. De eerste dagen waren feest: dat alles erg veel moeite kostte en ze om acht uur ’s avonds doodop was, deerde niet. Daphne was thuis. Samen op de bank. Feest. We kregen mailtjes, kaartjes en Facebookberichtjes. ‘Goed man, eindelijk het ziekenhuis uit. We zijn zo blij voor jullie.’ Zij konden natuurlijk ook niet in de toekomst kijken.

Daphne was een dag of vijf thuis toen we ons zorgen begonnen te maken. Ze had een beetje verhoging, ze had pijn aan haar handen, haar gezicht was opgezwollen. Buikpijn, misselijk. ‘Ik denk dat ik iets te veel hooi op mijn vork heb genomen, Sjors’, zei ze. ‘Ik moet gewoon accepteren dat het herstel lang gaat duren.’

Ik knikte instemmend. Tot donderdagochtend, toen was er stront aan de knikker. Daph voelde zich nóg slechter dan de dag ervoor en toen we naar het ziekenhuis belden, zeiden ze dat we meteen moesten komen. Klokslag half elf zaten we er. Er werd bloed afgenomen en een longfoto gemaakt. Daphne kon niet meer dan tien meter zelf lopen, zo moe was ze. Gespannen wachtten we op het gesprek met de arts van hematologie.

Half twee, gesprek met de arts. ‘Daphne, ga even zitten. Slecht nieuws. Om te beginnen draag je twee virussen en een bacterie bij je. Daar komen je klachten waarschijnlijk vandaan. Maar er is nog iets anders. We hebben je bloed onderzocht en je stamcellen zijn voor 85 procent weer van jezelf. Er heeft afstoting plaatsgevonden. De stamceltransplantatie is niet aangeslagen.’

Zo, daar ben je mooi klaar mee. Transplantatie mislukt, Daphne niet genezen en als klap op de vuurpijl ligt ze nu weer in het ziekenhuis, zo ziek als een hond. De artsen tasten uiteraard in het duister – het zou een keer makkelijk gaan. Er is één lichtpuntje: de eosinofielen, de witte bloedlichaampjes die Daphne ziek maakten, houden zich vooralsnog op afstand. Dus misschien, heel misschien, heeft de behandeling wat dat betreft toch een soort van effect gehad. Laten we het hopen.

En ik? Ik ga naar het ziekenhuis, zit aan het bed, bel met mijn ouders, ga terug naar huis en ga weer naar het ziekenhuis. Schiet mij maar lek.

Lees alle columns van Sjors