I wanna see the rainbow high in the sky. I wanna see you and me on a bird flying away. And I hope to see your smile every night and day. Met een intense blik kijkt het publiek elkaar aan terwijl ze bijna in elkaars mond de eerste paar zinnen van het happy hardcore nummer meezingen. Nadat de laatste zin is uitgezongen gaat het publiek klaar staan. Het is tijd om te dansen. Met de vuisten gebald en de ellebogen licht naar buiten gebogen staan de echte ‘hakkers’ klaar. Zij gaan over enkele seconden de show stelen en zich onderscheiden van de rest. De bass zwelt aan en het begint. De echte hakkers, te herkennen aan hun gelukzalige blik naar de sterren terwijl zij aan het dansen zijn, beginnen met hun show. De rest maakt een soort van staande stuiptrekkingen op de dansvloer, wat maar voor hakken door moet gaan. Ik kijk om me heen en besef wederom dat ik vermoedelijk de meeste jaren heb gehad om de kunst van het hakken onder de knie te krijgen. Met gebogen hoofd moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog steeds niet kan. Iedere keer als ik weer happy hardcore hoor en me belachelijk maak door mee te dansen, neem ik me weer voor om het toch echt eens te oefenen. Zodra de laatste deunen weg ebben, begeef ik me automatisch naar de deur. Net als het hondje van Pavlov ben ik goed geconditioneerd en weet ik dat happy hardcoredeuntjes het eind van de avond inluiden. ‘Nog één nummertje! Gooi je rechterarm in de lucht en steek je wijsvinger op!’ roept de dj. De eerste klanken van Charly Lownoise en Mental Theo’s hit Stars wordt ingezet. Morgen ga ik écht leren hakken.

Lees alle columns van Vox