Vroeger, toen ik nog niet studeerde, dacht ik dat de universiteit een plek was waar iedereen alles wist. Ik dacht dat er mannen in pakken deuren open hielden voor vrouwen met stapels boeken, allemaal even welbespraakt en de hele dag door discussiërend over belangrijke zaken. En discussies kon ik krijgen. Vlak voor dit weekend nog had ik het genoegen. Klasgenoot X verraadde dat sommige andere klasgenoten aan het begin van verplichte hoorcolleges netjes kwamen opdraven om hun krabbeltje te zetten op de presentielijst, maar er in de pauze stiekem vandoor gingen. ‘Hé, bedankt, hè’, riep iemand verwijtend. Een ander protesteerde dat de hoorcolleges stom waren. ‘En we krijgen er niet eens een tentamen over!’ Hoe droevig zou Ms. M haar hoofd geschud hebben als ze hier bij was geweest. “Ms. M,” zo ondertekende ze zelf haar mails met tips, opdrachten en mededelingen die ze verstuurde op tijdstippen als 05:21. Misschien was ze dan nog aan het werken, misschien was ze ook alweer opgestaan om een rondje hard te lopen voordat de kinderen wakker zouden worden. En ze trad ook nog af en toe op met haar band. Misschien sliep ze gewoon niet. Op de universiteit dronk ze halve liters koffie uit haar Starbucks-thermosfles, die tijdens colleges voor haar op tafel stond als haar mascotte. Als wij zelf voor de klas moesten staan om iets te presenteren, zat zij achterin heftig mee te knikken en te schrijven. We waren ook een beetje bang voor haar. We werden gedrild. ‘This is not an acceptable answer!,’ riep ze als we onze teksten niet hadden gelezen of opdrachten niet hadden gemaakt. Zoals ze ooit helemaal vanuit Seattle naar Nederland was gekomen en hier was gaan werken, verliet ze op een dag onze faculteit om ergens anders te gaan promoveren. Ze wenste ons heel veel geluk en zei dat we haar altijd mochten mailen als ze ons ergens mee kon helpen. ‘Don’t be afraid to excel,’ zei ze, ’the sky is the limit!’ We hebben haar nodig. Ik hoop dat ze snel terugkomt.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp