Zo maar opeens werd het apparaat door een monteur onze afdeling binnen gereden. Onze secretaresse wees erop dat wij helemaal geen printer hadden besteld en dat sowieso onze huidige printer het nog prima deed. De monteur was echter niet te stoppen en installeerde het bakbeest pontificaal midden in ons printerhok. Het ding stond daar vervolgens een maand niets te doen totdat we instructies ontvingen over het gebruik. Het bleek dat Konica Minolta een Europese aanbesteding had gewonnen voor apparaten die kunnen printen, kopiëren en scannen. Deze ‘multifunctionals’ worden momenteel ‘uitgerold’ over de hele campus. In zijn biografie van Steve Jobs beschrijft Walter Isaacson welke cruciale rol Jobs speelde bij de ontwikkeling van de iPod: ‘His main demand was ‘Simplify!’ He would go over each screen of the user interface and apply a rigid test: If he wanted a song or a function, he should be able to get there in three clicks. And the clicks should be intuitive.’ Het succes van producten als de iPod, de iPhone en de iPad heeft alles te maken met de eenvoud van de gebruikersinterfaces waar Jobs zo op hamerde. In reactie hierop zijn andere technologiebedrijven ook veel meer aandacht gaan besteden aan gebruikersinterfaces. De vooruitgang is immens en als consumenten profiteren we hier allemaal van. Ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat Konica Minolta de aanbesteding voor multifunctionals heeft gewonnen: het bedieningsscherm staat overvol met onbegrijpelijke symbolen en zeker voor beginners is het volstrekt onduidelijk hoe je moet scannen of kopiëren. Regelmatig zie ik collega’s langdurig verstijfd achter een van de nieuwe multifunctionals staan, tobbend over de vraag welke knop ze nu toch moeten indrukken. Ze doen me denken aan de patiënten met de slaapziekte encephalitis lethargica die door Oliver Sacks zo treffend beschreven worden in zijn beroemde boek Awakenings. Toen ik laatst door het Huygensgebouw liep gilde een collega: ‘Kan iemand mij alsjeblieft helpen? Ik ben al tien minuten bezig om één velletje te kopiëren en het lukt maar niet!” Inmiddels ben ik zelf redelijk bedreven geraakt in de omgang met het apparaat. Afgelopen vrijdag lukte het me zelfs om met twaalf klikken een afbeelding in te scannen en naar mezelf te mailen, ‘slechts’ negen klikken meer dan de bovengrens van Jobs. De vraag blijft hoe het heeft kunnen gebeuren dat we nu zitten opgescheept met deze rommel. Zit hier wellicht een concurrerende universiteit achter die probeert te bereiken dat wij minder toekomen aan onderzoek en onderwijs, zodat ze ons kunnen inhalen op de THE-ranking?

Lees alle columns van Frits Vaandrager