Op vrijdag 31 januari stroomden de mails van de universiteit binnen. ‘We willen benadrukken dat we onze Europese studenten nog net zoveel waarderen als hiervoor’, schreef Louise Richardson, vice-chancellor van de Universiteit van Oxford. ‘We doen ons best om de veranderingen zo vloeiend mogelijk te laten verlopen.’

Alles verliep die dag als normaal: ik ging ’s ochtends naar de bieb, ’s middags naar mijn mentoruurtje en verdween daarna weer achter een stapel boeken. Maar er hing ook een vaag gevoel van melancholie over de dag. Het was de laatste dag dat ik – als Nederlandse student in Oxford – nog in de Europese Unie studeerde. Toen ik over de rotonde naar huis fietste, wapperde daar een Europese vlag treurig in de regen.

Natuurlijk wist ik dat dit moment er aan zat te komen. Al ver voor mijn vertrek vroegen mensen hoeveel impact de Brexit op mijn studie hier zou hebben – ik schreef er zelfs artikelen over voor Vox. Maar het antwoord was (en blijft): ik weet het niet. Tot het eind van mijn studie verandert er in ieder geval vrij weinig: de post-EU-regelingen gaan pas in 2021 in. Maar wat gebeurt er daarna? Kan ik hier nog doorstuderen? Zou ik hier kunnen werken? Hoe hoog wordt het collegegeld?

Oxford is een linkse bubbel waarin de overgrote meerderheid van de inwoners tegen de Brexit stemde. Toch schrijft correspondent Patrick van IJzendoorn in de Volkskrant hoe de Brexit hier ooit begon: bijna alle Brexiteers, waaronder Boris Johnson, vonden elkaar in Oxford. Daar waren ze lid van de Oxford Union, de elitaire debatclub die bij de universiteit hoort, en kwamen ze samen in geheime drinkclubjes. Johnson schopte het uiteindelijk zelfs tot Union-president – de meest prestigieuze positie onder aspirant-politici.

Helemaal eerlijk is het beeld van Oxford als Brexit-bakermat niet: zeker een kwart van álle huidige Britse politici studeerde aan ‘Oxbridge’ (de verzamelnaam voor Oxford en Cambridge). Oók Theresa May was lid van de Union. In november kwam ze zelfs terug naar haar oude studentenstad om hier een lezing te geven voor de nieuwe generatie Union-leden. Wat die over twintig jaar van Europa vinden, is nog maar de vraag.

Ondertussen houden mijn Europese studiegenoten en ik ons bezig met de praktische zaken. Mijn Ierse huisgenoot vraagt nog snel een Brits paspoort aan – zijn vader is geboren in Noord-Ierland – zodat hij hier kan blijven werken. Mijn Finse huisgenoot houdt nauwlettend het collegegeld voor haar vervolgstudie in de gaten: dat zou zomaar eens naar het internationaal tarief (ruim twee keer zo hoog) kunnen stijgen.

En ik? Omdat ik niet weet hoe Engeland er voor mij na 2021 uit gaat zien, probeer ik er nu vooral extra van te genieten. Scones bij de thee, pubs op vrijdagmiddag en studeren aan één van de oudste universiteiten ter wereld: nu kan het nog.

Lees alle columns van Lara Maassen