Soms denk je dat je het slecht hebt getroffen – met je studie, je baan, je leven, you name it – maar is dat eigenlijk helemaal niet zo. Daar gaat deze column niet over. Deze column gaat over het moment dat je denkt dat je het góed hebt getroffen – en dat het dan nóg beter blijkt te zijn. Met je studie, je baan, je leven.

Ik was bezig met een ambitieus en riskant experiment – veel was onduidelijk – en ik besloot mijn pilotresultaten te presenteren op een conferentie om feedback te krijgen over hoe we het échte experiment uit konden gaan voeren. Prima. Bleek die conferentie in New York City te zijn. Toevallig één van mijn lievelingssteden. Maar hé, New York is groot, die conferentie kan overal zijn. Oh, in Manhattan? Op Fifth Avenue? Dat is al aanzienlijk specifieker, maar die straat is nog steeds best lang, hoor. Oh, de conferentie is schuin tegenover het Empire State Building? Oh. I love NY my job.

Met een beurs van het Internationaliseringsfonds in mijn zak vloog ik naar New York. Na een bezoek aan familie en een bezoek aan het lab waar ik 1,5 jaar later de tijd van mijn leven zou hebben (maar dat wist ik toen nog niet), nam ik intrek in een hotelkamer, een paar blokken van waar de conferentie werd gehouden. Awesome. I love NY my job.

De conferentie was fantastisch. Ik kreeg nuttige feedback op mijn posterpresentatie, kreeg antwoord op vragen, leerde een boel belangrijke mensen kennen. Men zegt wel eens dat je veel gemotiveerder van een conferentie terugkomt, dan dat je er heen ging. Geldt voor mij in ieder geval wel. Maar dat was niet het enige wat fantastisch was. Elke ochtend snelde ik – want altijd te laat – op mijn pumps naar het koffietentje op de hoek voor een dubbele espresso, de badge voor de security van het conferentiegebouw alvast om mijn nek. Tof. Tijdens de lunch nam een Nijmeegse collega me mee naar een Japans restaurant waar ik de beste tofu ooit at (heb het restaurant overigens nooit meer terug kunnen vinden). Tijdens koffiepauze’s stonden we casual op het trottoir New Yorks te zijn. Ik was al vaker in New York geweest, maar altijd als toerist, niet voor business. Dit voelde goed. I love NY my job.

Zoals gebruikelijk was er ook op deze conferentie een diner. Nou had ik daar niet per se zin in en trouwens, de ochtend erna had ik een hardloopwedstrijd (when in New York…), dus laat kon ik het sowieso niet maken. Maar nadat ik googlede waar het gehouden werd, schreef ik me meteen in. Waarom? Omdat het gehouden werd in een Italiaanse club waar je normaal alleen heen mocht als je lid was – en daar moest je Italiaans voor zijn. Zou ik dus nooit meer heen kunnen gaan. Waarom dat erg was? Omdat je tussen de gangen door sigaren kreeg. En met een rifle mocht schieten. Allebei mijn lievelings! Het was fantástisch. Net als de hardloopwedstrijd. Met 27000 anderen van Times Square naar Central Park: I love NY my job.

De laatste dag had ik het zwaar. Niet alleen omdat ik de dag ervoor die hardloopwedstrijd had én zo ongeveer heel Manhattan te voet had doorkruist, of omdat ik de avond doorbracht met mijn take out dinner en een flesje rood. Nee, omdat deze week fantastisch was geweest. Hoe gááf dat je dit voor je werk mag doen. Dat je deze kansen krijgt. Beter wordt het niet.

Tot ik die laatste dag, toen ik mijn koffer al had ingepakt, mijn gordijnen opendeed. Ik was nooit overdag in mijn hotelkamer geweest (hallo, doh), dus de gordijnen waren altijd gesloten geweest. Tot ik ze dus opendeed. En uitzicht bleek te hebben op het Empire State Building.

Het kan áltijd beter, mensen.

Lees alle columns van Merel van Goch