Zo vanuit huis lijkt het niet enorm actueel, maar ze schijnen toch nog steeds bezig te zijn met vervangende bouw voor het Erasmusgebouw. Niet dat dat lelijke ding dan gaat verdwijnen – daarvoor lijken te veel mensen er om onverklaarbare redenen te veel aan verknocht. Nee, Erasmus staat op de nominatie om herbestemd te worden, als hotel, conferentieruimte en nog wat functietjes, en de huidige bewoners krijgen nieuwbouw. Net zoals alle andere faculteiten tot nu toe (geneeskunde, managementwetenschappen, rechten, en zelfs de socio’s en de nerds) – wij humaniora zijn de laatste jaren eigenlijk toch wel enorm de spreekwoordelijke bok gebleken in de stiefmoederlijke bedeling van de bouwplannen, om mij maar eens beschaafd uit te drukken. Liever dan een gezond gebouw voor ons, bouwde het CvB een bestuursgebouw voor zichzelf. Terwijl wij van Letteren en Filosofie en aanverwante zaken dus als enigen in een sick building zaten, dat weliswaar een beetje is opgeknapt, maar nooit meer de status van volkomen gezond zal kunnen halen.

Ik verheug me er al tijden op. Of moet ik zeggen, verheugde me er al tijden op? Want het klinkt allemaal wel leuk en aardig, zo’n nieuwgebouwde werkplek, maar veel beter wordt het er niet altijd op. Zo klaagden de bewoners van het Grotius steen en been over het klimaat in hun gebouw (’s winters te koud en ’s zomers te heet) en kan ik me zo voorstellen dat je, werkend aan de voorzijde van het Huygensgebouw, daar weleens het gevoel hebt wel erg in de etalage te zitten. Schoonheidsfoutjes? Kinderziektes? Kan best zo zijn. Maar dan hebben we altijd nog het fonkelnieuwe Maria Montessorigebouw, pronkstuk van de campus. Met een deel van de werkkamers zonder direct daglicht, maar wel vol in het zicht van pauzerende medewerkers en studenten – lekker werken zo!

Allemaal overkomelijk natuurlijk, en bij een nieuw te bouwen Erasmusgebouw zal er vast geleerd worden van dit soort fouten. Wat minder overkomelijk is, is dat bij de eerste de beste bui het Montessorigebouw volliep – en jammer genoeg niet met regenwater, maar met rioolwater, inclusief de vulling die wij doorgaans in een riool vinden. Daar zit ik, wonend op een plek in Nijmegen die dit soort gevaren ook kent, op mijn werk niet óók nog eens op te wachten. Ik had nooit gedacht dit te zullen zeggen, maar: dan blijf ik liever in mijn gehate Erasmusgebouw zitten – met als extra voordeel dat ik als bewoner van die lillijke flat er tijdens mijn werk niet tegenaan hoef te kijken…

Lees alle columns van PH neutraal