Daar bleek ik dan toch langer naar uitgekeken te hebben dan ik had gedacht. Of genoot ik er meer van dan ik had verwacht? 1 Juno zat ik pole position op het terras van een van de leukere café’s van Nijmegen. Een bescheiden zonnetje op de kop dankzij een enorme parasol, een goede vriend naast me en een speciaalbiertje in de hand. Op de gezondheidsondervraging voor het betreden van het terras na, en de afgezette looppaden, de enorme afstand tussen de bezoekers en niet te vergeten het verbod om zelf naar het toilet te gaan – dat moest aangemeld worden, waarna er begeleiding meeging – leek het bijna wel normaal.

‘Zo gauw er een vaccin of pil is, gaan we weer los’

Het oude normaal bedoel ik dan hè, zeg maar het normale normaal. Dit was mijn eerste ervaring met wat premier Rutte stelselmatig het nieuwe normaal noemt, maar daar geloof ik dus niet in. En ik begrijp het ook niet zo goed. Deskundigen buitelen over elkaar heen om te roepen dat het coronavirus nooit meer weggaat – maar zeggen tegelijk dat ze er eigenlijk nog niks van weten. Hoezo dan zo’n boude uitspraak? De hele wereld en z’n ouwe moer zoekt naar een vaccin of een geneesmiddel en er komen toch steeds meer berichten dat dat best wel eens zou kunnen gaan lukken en nog sneller dan we dachten ook. Een antistof uit Rotterdam lijkt in de running, evenals huis-tuin-en-keuken Vitamine K, ontdekten ze op ons eigen Radboudumc.

Zo gauw er een vaccin of pil is, gaan we weer los. Maandagmiddag op het terras zag ik mensen al popelen, later demonstrerend op de Dam namen ze al een wat erg link voorschotje. Maar een ding werd mij in een klap duidelijk op deze mooie Pinksterdag: er komt heel geen nieuw normaal. Het nieuwe normaal, die anderhalvemetersamenleving, is niet meer dan de wachtkamer voor een terugkeer naar het oude normaal. Hopelijk met iets beter gewassen handen, maar veel meer zit er niet in.

Lees alle columns van PH neutraal