Ik vond het zo’n mooi moment in de nieuwjaarstoespraak van onze collegevoorzitter, maar tegelijkertijd ook zo’n ontzettende gemiste kans. Natuurlijk, het valt ook niet mee om zo’n toespraak een beetje leuk (en misschien nog wel belangrijker, realistisch) te houden, dus kregen we weer de toch iets te lang uitgesponnen lofzang op onze universiteit (wéér de beste brede en beste klassieke) en op onze geweldige studenten en wetenschappers voor de kiezen.

Het ging over het behoud van de zaden van met uitsterven bedreigde planten, over meedoen aan de Paralympics met een dwarslaesie, over zwarte gaten, over klimaatverandering en over historische hongersnood – we bleken weer allemaal nodig om de wereld te verbeteren. Nou ja, mijn rol in het verbeteren van die wereld werd door Wigboldus niet met naam genoemd, maar mijn hart maakte wel een sprongetje toen er zowaar een foto van uw columnist in een collage op groot beeld opdook, en ook mijn jaarlijkse tirade tegen mijn ongewenste kamergenoot de wants werd – weliswaar zonder bronvermelding – genoemd. Maar we waren dus weer fantastisch en gaan dit jaar vast weer nóg beter worden!

Het mooie moment ging natuurlijk niet over mij of over die andere winnaars, nee, dat ging juist over de andere kant. Over bijvoorbeeld al die geweldige wetenschappers die een subsidieverzoek – en daarmee hun carrière – in de prullenbak terecht zien komen. En over studenten die, om wat voor reden dan ook, niet meekomen in de nominale studieduur. Het is oké, zei Wigboldus, als niet alles altijd fantastisch is. Het mag best ook weleens iets minder gaan, je mag ook dingen niet helemaal goed doen. Geweldig toch? En hier zat ik dus te wachten op een mea culpa van het college over de fouten die het zelf had gemaakt, met als meest in het oog springende de premature aankondiging dat het boerkaverbod gehandhaafd zou worden. Maar nee – geen woord. Fouten maken blijkbaar alleen anderen. Gemiste kans dus.

En aangezien ik er toch was, moet ik nog eventjes wat kwijt. Als je je als universiteit op de borst roffelt dat je verantwoordelijk bent voor het technologische hoogstandje van het jaar – de foto van het zwarte gat –  mag je dan verwachten dat een videoverbinding naar een zaaltje twintig meter verderop het soepeltjes doet? Blijkbaar niet. Gelukkig hadden we een praktisch ingestelde filosoof in het bijzaaltje die de verbinding tot twee maal toe kon herstellen; wat mij betreft de Radboudiaan met de meeste impact tot nu toe dit decennium!

Lees alle columns van PH neutraal