Ken je dat programma Droomhuis op het Platteland? Over mensen die van de stad naar het platteland verhuizen voor een beetje rust? Veel kijkers kunnen dit niet begrijpen. Zij denken andersom: op het platteland valt toch niks te beleven? Je moet juist in de stad zijn!

Achttien jaar lang heb ik op een boerderij op het platteland gewoond. In de Noordoostpolder, of zoals we soms zelf zeggen: the middle of nowhere. De dichtstbijzijnde supermarkt is ongeveer tien minuten rijden met de auto, dus aan boodschappen doen kan je bijna een heel dagdeel besteden, want je slaat natuurlijk in voor de hele week. Ook naar school gaan doe je niet zomaar, vijftien kilometer fietsen is het zeker wel. Na een lange dag school tot half vijf was ik meestal pas net voor het eten thuis. Als we gingen shoppen, werd daar zelfs een hele dag voor uitgetrokken. Voordat je bij een stad bent waar je een beetje leuke kleren kunt kopen, zit je drie kwartier in de auto.

Sinds deze zomer woon ik in Nijmegen, als student communicatiewetenschap. Lekker centraal, aan de Sint Annastraat. Binnen tien minuten ben je in de stad en op de universiteit. Een hele verandering, hier is altijd wel wat te doen. Gezellig druk noemen ze dat, geloof ik. Toch ben ik niet de persoon die elke minuut van de dag met iets bezig is, ik kan me prima vermaken met een Netflix-serie. Zou dat de plattelandse introvert in mij zijn? Of moet ik nog gewoon wennen aan het stadse leven?

Op dit moment kan ik beide kanten begrijpen. De stad is leuk en gezellig maar af en toe druk; een beetje rust opzoeken is soms heel aantrekkelijk. Toch heeft het platteland ook zijn nadelen: alles is ver weg en er is niet altijd wat te doen. In Nijmegen zou je elke avond uit kunnen gaan, bij ons is dat hoogstens twee keer in de week, in dezelfde kroeg.

Eerst maar eens wat jaartjes van mijn studententijd genieten en dan kijken of ik me zou inschrijven voor Droomhuis op het Platteland.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas