Met een tweede glas donkerbruin speciaalbier in mijn hand en een halve lunch in mijn maag stond ik op de receptie na de opening van het academische jaar. Ik werkte pas net een paar maanden bij de Radboud Universiteit. Aan de bar raakte ik aan de praat met een vriendelijke kale meneer. Ik complimenteerde hem met het speldje op zijn revers: het wapen van onze universiteit. Waar kon je die fancy glimdingen krijgen? Hadden ze die bij de campuswinkel?

Hij zei dat hij altijd een aantal van die speldjes bij zich had gehad om uit te delen, maar ze waren inmiddels op. Een paar minuten later pakte hij het speldje van zijn revers, gaf het aan mij, en zei zalvend: ‘Omdat we een groot hart hebben voor onze jonge onderzoekers.’ ‘Lekker staan bonden met de voorzitter van het College van Bestuur?,’ vroeg een collega even later. Mijn ekstermodus voor glimmend reversspeldjes bleek me per ongeluk bij het centrum van de academische macht te hebben gebracht. Onbewust inlikken.

Als promovendus ontdekte ik dat de vriendelijke kale meneer geen loze woorden sprak. Er is genoeg te klagen over de arbeidsomstandigheden van academici in Nederland, ook op de Radboud Universiteit. Contracten worden bij ons bijvoorbeeld ook eindeloos gestapeld. We moeten de kritische houding van het Promovendioverleg Nijmegen (PON), WOinActie en onze vakbonden dan ook koesteren. (Lid worden kan hier, hier of hier.) Maar laten we ook het positieve erkennen. De Radboud Universiteit heeft een groot hart voor haar promovendi.

Van promovendi van andere universiteiten hoor ik zorgwekkende verhalen over gedwongen deeltijdaanstellingen en matige vergoeding van reiskosten. Mijn geliefde, noordelijke alma mater heeft dik ingezet op een experiment met promotiestudenten: geen pensioen, geen loonstijging, exact hetzelfde werk.

De Nijmeegse universiteit daarentegen erkent de waarde van promovendi voor de wetenschap. ‘De Radboud Universiteit kent een eigen promovendibeleid, waarin jij meetelt als iedere andere medewerker’, staat op de website. Dat zijn mooie woorden, maar ze vertalen zich ook daadwerkelijk naar reiskostenvergoedingen en loonstrookjes. En hierdoor draag ik, als medewerker, dat Radboudspeldje sindsdien met trots op mijn revers. Ben ik nu weer aan het inlikken? Mocht het zo zijn, dan is het weer enkel onbewust.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman