Bezinningstijd, gezellig samenzijn met familie, overpeinzing, rustmoment, resetten, even weer hoofd- van bijzaken scheiden, frisse lucht inhaleren en jezelf opmaken voor een nog maagdelijk nieuw jaar. Naar verluidt zijn dat karakteristieken voor het onderwijskundig en onderzoeksmatig interbellum tussen Kerstavond en pakweg 2 januari. Maar niet voor mij. Aanstaande vrijdagmiddag op naar Kerkrade, het sociaal-economisch afvoerputje van Nederland en mijn geboorteplaats. Om daar een begin te maken met de verhuizing van mijn oude, enigszins behoeftige moedertjelief naar een tot rustoord omgebouwde voormalige vroedvrouwenschool waar je enigszins begeleid kunt wonen. Einlochen, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen. (Soms zou je haast denken: hadden die lui de oorlog maar gewonnen, dan hadden ook wij de soms frivole taal van de geest gesproken in plaats van het eeuwig platte proza van de polder). Dan diezelfde moedertjelief samen met haar onafscheidelijke opklapbare scootmobiel met de Kerst meetorsen naar Nijmegen. En op tweede Kerstdag weer terug naar af – Kerkrade dus. Dan als een razende Roeland samen met mijn vrouw en mijn broer en zijn Brussels wafeltje vloeren leggen, schilderen, lampen aansluiten, kasten opbouwen en als klap op de vuurpijl: verhuizen. Dan op 31 december rechtsomkeert om hier in Nijmegen tussen de vuurwerkzwakzinnigen door laveren, zonodig een paar bommengooiervingertjes breken en Oud en Nieuw vieren met wat vrienden en kennissen op een prachtige plek die ik jullie niet ga verklappen. Tussen de bedrijven door voorts ook nog bij mijn biomedisch blok voorbereiden dat op 7 januari weer van acquit gaat en verder knutselen aan mijn megalomane en inmiddels ook aardig vermaledijde sportfilosofische proefschrift getiteld Cycling for Life  – A Winding Ride for a Sustainable Philosophy of Sport. En, vanzelfsprekend, ook nog eens keihard en systematisch zes keer per week trainen. Opdat ik op 12 en 13 januari megafit en messcherp aan de start sta bij respectievelijk de ATB-strandrace en de daags erna de Halve van Egmond. En dan maar hopen op een plekje om en nabij rang vijftig in het Combi-klassement. Mijn leidraad voor 2013? Wederom met twee gestrekte benen erin, vrees ik. Of zoals Rob Veer, de man die mijn trainingsschema’s maakt onder mijn programma voor de komende vier weken plakte:‘The greatest danger for most is not that our aim is too high and we miss it, but that our aim is too low and we reach it.’ Was getekend Michelangelo.  

Lees alle columns van Mark Merks