Na jaren aan de voet van de Rocky Mountains te hebben gewoond, keerde Kim Fairley terug naar de Radboud Universiteit. Met een in de Verenigde Staten gekweekte dikkere huid, ontvouwde zich in Nijmegen een nieuw leven. Voor Vox schrijft ze voortaan columns, doorspekt van wetenschappelijke bewijsvoering.

In 2015 verliet ik de Radboud Universiteit met een doctorsbul op zak. Mezelf toen een onbeschreven blad noemen, gaat wellicht net wat te ver, maar wetende wat het leven allemaal nog in petto zou hebben, is die beschrijving niet eens zo heel gek.

Het avontuur lonkte. Ik greep het met beide handen aan. Ik vertrok voor een postdoc naar de Verenigde Staten en bleef daar drie jaar. Het was tegelijkertijd een van de mooiste en pittigste periodes uit mijn leven. Ik leefde op een droomplek in een universiteitsstadje aan de voet van de Rocky Mountains. Een democratische bubbel in een anders typerende swing state. Het buitenleven en de go-getter mentaliteit van de Coloradans voelden als een warm bad.

Aan de andere kant was het ook extreem hard werken. Vele uren draaien omdat de werkdruk zo hoog lag en de verwachtingen zo hooggespannen waren. Na een jaar heb ik me serieus afgevraagd of ik dit vol ging houden. Dat deed ik. Ik vond een manier om de opgelegde druk meer van me af te laten glijden.

‘Er zijn zorgen, er zijn vele ditjes en datjes, er is beduidend minder ik en beduidend meer overgeven aan dat wat nu is’

Eenmaal terug in Nederland lachte ik heimelijk als er werd geklaagd over werkdruk. Toen ik bijvoorbeeld zwangerschapsverlof genoot van mijn tweede zoontje in Nederland, voelde dat als een ontzettende luxe. In de Verenigde Staten had ik tot de bevalling doorgewerkt en ik zie nog steeds de blik van ontsteltenis in de ogen van mijn Amerikaanse leidinggevende toen ik aankondigde graag tien weken na de geboorte vrij te zijn. Dat plan werd stante pede bijgesteld. Omdat het in Nederland allemaal zo goed geregeld is met verlof, kregen we twee jaar geleden nog een derde zoon (natuurlijk waren er ook andere redenen voor nog een kind, maar u kent mijn humor nog niet, dus vandaar deze toelichting).

Het leven met een jong gezin ontvouwde zich. Er zijn zorgen, er zijn vele ditjes en datjes, er is beduidend minder ik en beduidend meer overgeven aan dat wat nu is.

Terwijl het leven doordenderde en de agenda steeds meer bepaald werd door slaapjes, zwemles en schoolvieringen, bleef er één constante. Het ongelooflijke plezier in het doen van onderzoek en het doceren aan studenten. Wat veranderd is, is die stip aan de horizon waar ik naartoe wil met het bedrijven van wetenschap. Wetenschap hoeft in beginsel geen doel te dienen, directe toepassing of relevantie op te leveren. Het is de nieuwsgierigheid naar nieuwe onderzoeksvragen en de honger naar kennis die voldoende mag zijn. Maar niet meer voor mij. Mijn onderzoek heeft pas echt betekenis voor mij als het inzichten oplevert voor sociaaleconomisch beleid.

Een jaar geleden keerde ik terug naar mijn alma mater. Met beduidend meer krassen op het hart, mooie en minder mooie ervaringen rijker en een eeltlaag van een dikker gekweekte huid.

De impact die ik nastreef komt tot uiting in het activisme van mijn geschreven woord (protesteren op het Malieveld zult u me nooit zien doen). Die geschreven woorden kun je vanaf nu op deze plek hier verwachten. Ik hef het denkbeeldige glas op verhitte discussies doorspekt van wetenschappelijke bewijsvoering, want ik ben wars van gepresenteerde feiten op basis van anekdotes en onderbuikgevoel.

Lees alle columns van Kim Fairley