De campus zit op slot, het leven is er stil komen te staan. Ik moest er wel even van slikken. Elke week naar Nijmegen om college te geven is mijn lust en mijn leven. Met jonge mensen praten over ons geweldige kennisgebied: de juridische consequenties van leven (trouwen, scheiden) en dood. Dat leven – trouwen en scheiden – zelf is ook stil komen te staan. Je kunt deze weken je bruiloft wel vergeten. En scheiden? De rechtbanken en gerechtshoven zijn ook dicht. De dood ziet er nu ook ineens anders uit. Uit Italië waaien verschrikkelijke verhalen over van mensen die eenzaam sterven. En wat Nederland betreft heeft de uitvaartbranche ook de nodige maatregelen aangekondigd: alleen de naaste familie mag bij een uitvaart zijn.

Mijn agenda, die normaal gesproken een uitdaging is, is helemaal blanco. Maar er komen andere zaken voor terug. Alternatieve wijzen om het onderwijs te laten doorgaan. Ik ben bezig podcastcolleges op te nemen. Wel raar om zonder publiek en interactie je verhaal te vertellen. College geven is iets wat je samen doet met de studenten. Ik verheug me erop als dat weer kan, samen in een collegezaal kennis delen.

In the Law Society staan we nog voor een (onbelangrijke) andere uitdaging. De restaurants zijn dicht, de supermarkten leeggehamsterd. Eind vorig jaar heb ik op advies van collega’s een staafmixer aangeschaft. Onze keukenuitrusting is met de staafmixer in één keer van onbeholpen naar bijna professioneel gegaan. Vanuit ons perspectief dan. Wij hebben namelijk geen cakeblik of tulbandvorm, springvorm of keukenmachine. De staafmixer heb ik welgeteld één keer gebruikt. Voor de door velen bejubelde pureersoep. Ik vond er niks an. Maar nu is er ruime gelegenheid de staafmixer een nieuwe kans te geven.

Houd je veilig. En hopelijk is er snel weer leven op de campus nadat de coronacrisis is bezworen.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld