Dit is het slot van een tweeluik columns. Lees deel 1 hier.

Omdat ik deze zomer zou gaan reizen zocht ik asiel voor mijn derde orchidee. Mijn oma is vierennegentig en ze bleek een expert. Ze had namelijk al twee jaar lang dezelfde orchidee, en die had ‘nog geen bloem verloren!’. Haar geheim: heel weinig water.

Zo belandde mijn plant op een nieuwe vensterbank. Vlak voordat ik naar Oost-Europa vertrok nam ik afscheid van mijn oma en van mijn orchidee. Ik kwam er toen achter wat ‘heel weinig water’ betekende. Elke zondag kreeg hij één druppel, met een pipetje. Ik schrok. Dat is wel heel weinig water. Maar goed, mijn oma heeft al twee jaar lang dezelfde orchidee en die heeft nog geen bloem verloren. Vol vertrouwen vertrok ik.

Drie weken later was ik met mijn ouders in Spanje. Oma had me aan de telefoon verteld dat mijn orchidee twee bloemen had verloren, nu stond hij in minder licht en daar ging het beter. Toen ik dit bij het ontbijt vertelde keek mijn moeder me weemoedig aan. ‘Maarten, oma’s orchidee is van plastic.’

Mijn oma had al twee jaar dezelfde orchidee en die had nog geen bloem verloren. Nu wist ik waarom. Mijn moeder had oma tussen neus en lippen door verteld dat haar plant nep was. Oude mensen zijn eigenwijs, dus daar wilde ze niets van weten.

Nu sta ik voor een dilemma. Ik kan mijn orchidee redden door oma in te wrijven dat ze twee jaar lang voor een stuk plastic heeft gezorgd. Happy ending voor de orchidee, minder leuk voor oma. Ik kan de plant ook aan zijn lot overlaten. Ik accepteer dan dat ik heb gefaald als bloemenvriend en begin aan een nieuwe uitdaging.

Erg lang hoef ik niet na te denken. What’s next: een hond of een kat?

Lees alle columns van Maarten van Gestel