Lara Maassen doet na haar Nijmeegse bachelor een master in Oxford. In deze column schrijft ze over het internationale studentenleven aan een van de meest prestigieuze en oudste universiteiten ter wereld. 'In de bibliotheken verdwaal ik nog steeds, en ik heb geen idee wat ik met alle soorten bestek moet.'

‘Veel succes met je inwijding!’ stuurt mijn moeder in een appje terwijl ik wakker word. Ik lach als ik haar berichtje lees. Het is 19 oktober eerder dit jaar. Vandaag is de grote dag: Matriculation Day. Vandaag word ik officieel student aan de Universiteit van Oxford.

Mijn entree aan de Radboud Universiteit, vijf jaar geleden, was niet bepaald groots. Met een paar klikken op de website schreef ik me in voor mijn bachelor filosofie. De introductieweek miste ik – mijn studie begon in februari – en dus ging ik gewoon naar mijn eerste college.

Beginnen in Oxford is een ander verhaal, weet ik inmiddels. Denk je dat je na heel wat toelatingsprocessen, beursaanvragen en een stapel formulieren eindelijk binnen bent, dan heb je het mis. Hier staan de wekelijkse ‘formal dinners’ en ‘introduction meetings’ al ver voor je aankomst ingepland. Zeker Matriculation Day is verplicht: die dag worden alle nieuwe studenten officieel lid van de universiteit.

Wat staat me te wachten, vraag ik me af? Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik in februari hoorde dat ik was toegelaten tot de master Women’s Studies, die ik hier dit jaar volg. De studie leek me op het lijf geschreven. Maar tegelijkertijd voel ik me als Nederlandse student veel te nuchter om een typische Oxfordstudent te worden. In de bibliotheken verdwaal ik nog steeds, en ik heb geen idee wat ik met alle soorten bestek moet.

Met mijn huisgenoten verzamel ik in de gang, vanuit waar we gezamenlijk in optocht naar het ceremoniegebouw lopen. ‘Waar moet deze flap?’, vraagt een huisgenoot, terwijl hij zijn cape probeert recht te trekken. Ik help hem met zijn Harry Potter-outfit. Zelf heb ik bijna hetzelfde aan: een witte blouse, zwarte rok en schoenen, zwarte cape en een strikje. Alleen met deze kleren mogen we naar binnen. Geen zwarte sokken aan of je strikje vergeten? Dan wordt je toegang tot de ceremonie ontzegd.

Onderweg naar de ceremonie maken toeristen foto’s van ons. In een oud gebouw worden we half in het Engels, half in het Latijn ingewijd tot de universiteit. Binnen een kwartier staan we weer buiten, zo lang duurt de inwijding blijkbaar niet. Samen gaan we op de foto en drinken we ‘fizzy wine’, een soort goedkope champagne. Het is koud, iedereen is moe en het is pas elf uur ’s ochtends, maar dat maakt niemand wat uit. Gratis drank en hapjes gaan altijd op. Wat dat betreft zijn studenten, in Nijmegen of in Oxford, toch gewoon hetzelfde.

Lees alle columns van Lara Maassen