Met mijn huisgenoten zat ik aan tafel. Mijn half-Italiaanse buurman had pompoenrisotto gemaakt, mijn Finse huisgenote goot het glazuur op haar chocoladetaart. Een ander kwam binnen met drie flessen wijn. Het was begin december en toch vierden we kerst.

‘Oxmas’ – de Oxford-variant van Kerstmis – wordt vroeg gevierd. Héél vroeg. De reden daarvoor is duidelijk: met de ‘echte’ kerst is niemand in de studentenstad. Bachelorstudenten moeten verplicht hun kamers uit, terug naar hun ouders. De – vaak internationale – masterstudenten ontvluchten ook de stille stad die Oxford in december wordt, en gaan naar huis.

Al sinds november lopen studenten in roodfluwelen rokjes over straat, kerstmutsen op hun hoofd. Naast Trinity College is een kerstmarkt neergestreken.

Op 5 december – pakjesavond, nota bene – stond ik met mijn koortje kerstliedjes te zingen naast een kerstboom. Dat het nog lang geen 25 december was, maakte niemand wat uit: Oxmas is een traditie op zich.

Twee weken later zat ik in de trein naar Nederland. Via FaceTime had mijn moeder me de kerstboom al laten zien. Mijn vader kocht mijn favoriete kransjes. ‘Lekker joh, vijf weken vakantie’, zei mijn moeder toen ik eindelijk thuis bij haar op de bank plofte. ‘Even bijkomen, fijne dingen doen. Wanneer zullen we een dagje weg?’

Maar schijn bedriegt: ook in Nederland is Oxford nooit ver weg. Ik heb vakantie, maar ik moet wel een essay en een scriptievoorstel inleveren. De afgelopen vrije weken heb ik twee keer via Skype met mijn docenten gesproken. En voor mijn nieuwe vakken kreeg ik alvast de leeslijst vooruitgestuurd. Inclusief ‘boeken voor in de vakantie’, zodat ik me alvast kon voorbereiden.

Vijf weken vakantie? ‘Neem op z’n minst een weekje vrij’, drukte mijn docent ons op de laatste lesdag nog op het hart. Op haar gezicht stond een triomfantelijke blik, alsof dit het gulste Oxmas-geschenk was dat ze ons kon geven.

Lees alle columns van Lara Maassen