Over een maand ga ik voor een half jaar in Krakau studeren en daarom wil ik mijn kamer in Nijmegen onderverhuren. Ik woon in het souterrain van een omgebouwde kantoorvilla aan de Oranjesingel, samen met zo’n acht jongens en dertig (!) meiden. Waarom die verdeling precies zo is weet ik niet, maar omdat de e-mails van onze huisbaas steevast beginnen met ‘Beste dames en andere bewoners’, lijkt het een bewuste keuze. Hij heeft liever niet dat we de kamers onderverhuren – ‘maar er kan altijd wat geregeld worden’ – dus ging ik op zoek naar een meisje.

Via de universiteit kwam ik in contact met Mubeen Kahn: een vrouwelijke promovendus van 27 jaar uit Pakistan. Vrouwelijke promovendi van 27 matchen goed met het ideaal van mijn huisbaas, dacht ik zo, dus stemde ik in.

Sindsdien heb ik enkel praktisch mailcontact met Mubeen gehad. Onze mailtjes gaan nooit over onze hobby’s of filmsmaak, maar altijd over huurcontracten of beddengoed. Wie Mubeen is, weet ik dus eigenlijk niet zo goed. Ik heb geen idee hoe ze eruitziet, of ze misschien hindoe of moslim is (voor de zekerheid heb ik alvast de koeiensticker van mijn deur en het vliegende varken van mijn plafond gehaald) en waarop ze eigenlijk promoveert. Tijd dus, voor een onderzoekje.

Op Facebook zitten heel veel Mubeen Kahn’s , bij wie ik nog maar één overeenkomst heb gevonden.

Het zijn allemaal, euhm, mannen.

Jong, oud, lelijk, knap met of zonder baard, maar geen vrouw te bekennen. Mijn Mubeen zou de uitzondering kunnen zijn, maar het lijkt me waarschijnlijker dat de universiteit een foutje heeft gemaakt. Met vrienden heb ik het vanaf nu – om misverstanden te voorkomen – over ‘de persoon’, ‘de Pakistaan’ of simpelweg ‘het’.

Grappig genoeg had ik zelf laatst bijna een kamer gevonden in Krakau, tot ik een e-mailtje ontving dat begon met ‘I am sorry but I have just realised, that Marteen is masculine name (that’s right?, you are men?)’, en eindigde met ‘confirm me that you are boy :). If yes, please try to find other room.’

Bij mij is Mubeen sowieso welkom. Als ze een man is, hangen we gewoon een poster van een Pakistaanse boyband op de deur. De huisbaas komt toch zelden langs.

Lees alle columns van Maarten van Gestel