Ron Welters test dit studiejaar Nijmeegse eettentjes op zoek naar ‘eerlijk’ eten. Lev Kreft is een Sloveense filosoof met wie ik samen met collega Landeweerd een Honours-denktank over sport run. Toen hij anderhalve week terug met zes van zijn studenten in Nijmegen was, wilde hij per se een ‘rijsttafel’ nuttigen. Van die kleurige wandelgang door de Gordel van Smaragd had hij namelijk jaren terug in ’s Gravenhage intens genoten. Maar Nijmegen is geen Den Haag. De Indonesische uitspanningen zijn hier dun gezaaid. En dan vooral als wormvormig aanhangsel van de Chinees. Sinds een jaar of twee hebben we hier echter Pasundan, een tentje aan de Jorisstraat, waar je behalve afhalen ook kunt aanschuiven. Zes zitplaatsen aan het raam en tien aan een tafeltje. Lev was zeer te spreken over wat hij in Pasundan kreeg voorgeschoteld. Omdat ik vlak voor de ultieme doodlijn nog iets moest vertimmeren aan een essay over sport en duurzaamheid voor een veeleisende Amerikaanse uitgever was ik toen helaas niet van de partij. Vox heeft mij gevraagd me dit jaar te buigen over wat onbekendere eettentjes in Nijmegen en omstreken in het middensegment. Daarbij buig ik me voor een ander Honoursproject in opdracht van Slow Food Nederland het komend seizoen met collega Consoli en 25 studenten over de vraag of heerlijk eten ook gezond en eerlijk kan zijn. Redenen te over dus om Pasundan als eerste langs mijn eetmeetlat te leggen. Een oud Indonesisch heertje heeft zijn eten op en keuvelt nog wat na met de vriendelijke Hollandse serveerster over sambal met of zonder trassi, gefermenteerde garnalenpasta. We opteren – uiteraard – voor de rijsttafel voor 22,50 euro per persoon. De soto ajam is knalgeel van de curcuma longa, de geelwortel, mild, goed gevuld met kip en beetgare taugé en dus een prima aankeiler der papillen. De echte stille kracht zit hem in het  tiental signatuurgerechtjes dat we daarna krijgen voorgeschoteld. Klassieke kipsaté in krachtige pindasaus, benevens krokante gegrilde lamssaté (domba) in bijkans zwarte zoetzoute sojasaus. Vermeldenswaard zijn verder de daging besengek, hemels rundvlees met  kokos, komijn en korianderzaad gegaard rundvlees en de gebakken tempé in palmsuiker en sambal. Prima eten, perfect gegaard en gekruid vlees en kraakverse en beetgare groenten. Jammer alleen dat spannende gerechten als sambal goreng koolrabi en pittige makreel in bananenblad uit de oven, die ook op de Pasundankaart staan te pronken, niet in de rijsttafel zitten. De kok annex uitbater van Pasundan heeft zijn dienst erop zitten. Hij vraagt ons nog even  minzaam of het heeft gesmaakt en verdwijnt dan spoorslags richting Hunnerpark, waar wij mooi op kunnen uitkijken en hij zijn auto ergens blijkt te hebben verstopt. De man komt van het gelijknamige plaatsje op Java, een eiland met een moslimmeerderheid, vertelt de innemende studentserveerster. Hij kookt niet alleen halal maar als het even kan ook biologisch – en schenkt daar op zijn Muzelmans een alcoholvrije Wieckse Witte bij. Pasundan scoort goed, qua heerlijk én eerlijk, mijmeren we voldaan bij een afsluitend kopje jasmijnthee met spekkoek.

Lees alle columns van Mark Merks