Dat ik nou ontzettend uitkijk naar die persconferentie van vanavond – nee, dat kan ik niet zeggen. En niet alleen omdat ik voor het einde van het jaar eindelijk weer eens een verre reis gepland heb, waarvan het op dit moment weliswaar nog lijkt alsof-ie door kan gaan, maar waar natuurlijk ook zomaar een Ruttesiaanse streep doorheen kan gaan. Of eentje van Joe Biden natuurlijk, want die kant zou het op moeten gaan in december. Kerstmis op Hawaii, in een gecombineerde queeste om wat winterzon te krijgen én mijn verzameling kentekenplaten uit de VS weer wat verder richting compleet te brengen. Ik mag van mezelf alleen maar platen kopen van staten waar ik geweest ben en Hawaii ligt nogal uit de route vanuit mainland USA.

Maar daar gaat het me dus niet alleen om. Het gaat me er ook om dat ik eindelijk weer een beetje begin te wennen aan wat op de campus voor koffie moet doorgaan, na anderhalf jaar verwend te zijn met mijn eigen brouwsel. Hetzelfde geldt, al mag ik dat natuurlijk niet zeggen, voor mijn collega’s. Ook die wennen weer langzaam, al ben ik anderhalf jaar verwend met mevrouw pH-neutraal als enige co-werker. Je kunt er donder op zeggen dat er na vanavond een forse terugval zal zijn, omdat we weer grotendeels vanuit huis zullen moeten gaan werken. De helft thuis en de helft ‘op de zaak’, zoemt al een dag of twee rond als maatregel.

Een curieus compromis weer dit, waarvan ik me nauwelijks kan voorstellen dat het echt werkt. In tweeënhalve dag kun je op de universiteit toch aardig wat mensen besmetten, die op hun beurt weer anderen besmetten, et cetera. Nee, doe het dan goed. Gewoon weer thuiswerken. Goed tegen de verspreiding, goed voor het milieu, wat wil je nog meer. En natuurlijk vooral met het voordeel dat ik gewoon weer kan genieten van lekkere koffie en mijn favoriete collega.

Lees alle columns van PH neutraal