Ik vraag me dat toch iedere keer weer af als ik de Refter inloop – behalve op de maandag natuurlijk, dan mijd ik dat etablissement als de pest om een paar deuren verderop in het CultuurCafé mijn eigen bescheiden Meatfree Monday-boycot te plegen en een overheerlijk stokbroodje ham te halen – en ik er weer mee geconfronteerd word. (Geinig terzijde: bij salad bar ‘Happy Salads’ staat al enige tijd een bord waarop bezoekers hun wensen aangaande de Refter kunnen noteren. Met stip op één: vlees op maandag…) Maar de binnenkomst bij de Refter dus, die veelvuldig wordt verpest. Niet door de geur van het eten (behalve wellicht op vrijdag), maar door het geluid. En niet het geluid van de etende medemens, maar het geluid van die brakke tingeltangel die daar in de hoek gepropt staat.

Waar die terreur toch in enen vandaan is gekomen, ik weet het niet, maar vrijwel overal in wat voor openbare ruimte dan ook staat zo’n aftandse toetsenbak. En voor wie staat zo’n ding er eigenlijk? Om mij maar eens als voorbeeld te nemen: ik ben, het zal u niet verbazen gezien het voorgaande, niet zo’n enorme liefhebber van pianomuziek. Congruent als ik poog te zijn vertaalt zich dat ook in het feit dat ik met geen stok te bewegen ben naar een pianoconcert en bijvoorbeeld thuis dan ook geen piano heb. Mensen die wel van pianospelen houden hebben doorgaans de beschikking over zo’n instrument; is het niet thuis, dan is het wel in een muziekschool. Die piano in de Refter, evenals die bijvoorbeeld op een station, zijn voor hen niet nodig – maar bezorgen mij wel telkens weer die ergernis.

En nu moet ik eerlijk toegeven dat dat met die piano nog wel mee zou vallen als het op zich zelf zou staan. Maar het grijpt in mijn net iets te snel associërende brein telkens weer in een eerdere traumatische ervaring: de in de Refter blokfluit spelende oude heer rond kerst. Blokfluit spelen is, u raadt het al, ook niet bepaald mijn ding.  Sterker nog – het is nog veel ergerlijker dan pianospel. Ik bezit dus ook geen blokfluit en frequenteer ook geen blokfluitconcerten.

Ik kan niet anders concluderen dan dat ik het ook niet gemakkelijk heb. Of dat ik, nog veel meer dan ik doorgaans denk, een ouwe zeikerd ben geworden die zich ergert aan vrijwel alles. Misschien moet ik maar eens een rustgevende hobby zoeken. Pianoles misschien?

Lees alle columns van PH neutraal