Ik mocht als +1 van studentspreker en mattie Elise Hopman mee naar de opening van het academisch jaar. In onze feestjurken. Tijdens het voorontvangst ontmoetten we universiteitsbazen Geer en Bas, waar ik geheel in stijl een flater sloeg bij iemand van VSNU (ik dacht dat hij “in m’n feesttenue” zei, toen hij zijn naam en “VSNU” zei…). We werden tussen de toga’s naar onze stoelen gedirigeerd, bekeken enkele awkward filmpjes over prijswinnende studenten (maar gefeliciteerd, jongens!) en  borrelden met iedereen die iemand is op de universiteit.

Ergens tussendoor beklom Elise het podium om haar speech te geven. Daar waren we tenslotte voor gekomen (en níet voor de bitterballen, blijkbaar). Elise sprak over dat studenten wordt aangeraden een zo goed mogelijk cv op te bouwen. Buitenlandervaring, opleidingscommissie-ervaring, vrijwilligerswerk: doe alles voor je cv! Maar is dat wel zo slim? Wat heb je er aan om opleidingscommissie-ervaring op je cv te hebben, als je het helemaal niet leuk vond en er later niks meer mee wilt doen? Bij de borrel bleek dat Elise’s praatje veel mensen aan het denken zette. Missie geslaagd, dus.

Promovendi worden ook geacht een goed cv op te bouwen. Banen in de wetenschap zijn schaars, dus pimp je cv! Ook voor ons is buitenlandervaring belangrijk, net als de drie P’s: publicaties, prijzen, presentaties. Tijdens Elise’s praatje dacht ik ook aan mijn cv. Ja, check, check, check, check: het staat er allemaal op. Maar of het ook allemaal zo tof is als het lijkt?

Neem nou de posterprijs die op mijn cv prijkt. Hiephoi, ik won op een conferentie de prijs voor beste poster! Fantastisch! Ja, ik had mijn best gedaan op een professionele doch opvallende poster, ja, het onderzoek was vernieuwend en ja, de resultaten waren goed.

Maar wat er niet bij staat, is dat het die dag -16 en één grote sneeuwstorm was, waardoor er slechts twee anderen op kwamen dagen voor de postersessie – naast mijn fleecelegging, snowboots en ik, dus. En de ene andere poster was slechts een onderzoeksopzet. En de andere poster bestond voor de helft uit referentielijst.

Maar dat weet niemand. En die posterprijs staat wél voor eeuwig op mijn cv.

Lees alle columns van Merel van Goch