Eigenlijk ben ik wel blij met die natte moesson van de laatste weken. Natuurlijk, het roken wordt er niet comfortabeler van, zo in de nattigheid, en ik vind het ook heel sneu voor al die studenten die met de fiets door het barre weer moeten, maar, als ik eenmaal op mijn kamertje hoog en droog in het Erasmusgebouw zit, geniet ik met volle teugen. Stukken beter dan wanneer de zon schijnt. En dat komt dan niet per se door een enorme drang om in de zon te zitten – dat doe ik wel weer als ik aan een sigaretje toe ben – maar meer door de weldadige rust die er over het gebouw trekt. Tot er ook maar een enkele opklaring dreigt te komen natuurlijk, dan breekt de pleuris weer uit. De pleuris van de zonneschermen.

Ik heb echt geen idee wie er verantwoordelijk is voor de automatische zonneschermen in het Erasmusgebouw, en ook niet wie ze geproduceerd heeft (het multifunctionele bedieningspaneel in mijn kamer kijkt wel uit om de naam van die onverlaat vrij te geven), maar ik heb wel een flinke appel met de verantwoordelijke te schillen. Gillend gek word ik van die schermen.

Vroeger (die tijd dat alles beter was) hadden we luxaflexen die je gewoon met een draaiarm open en dicht kon doen. Gewoon, wanneer je vond dat dat nodig was. Naar beneden als het zonlicht het beeldscherm onleesbaar maakte bijvoorbeeld en weer omhoog als het te donker werd. Maar een paar jaar geleden werd het gebouw gerenoveerd en sindsdien worden de zonneschermen door een sensor bediend. Helemaal vanzelf. En niks tegen te doen. Bij veranderlijk weer – een weertype dat gelukkig nauwelijks voorkomt – blijven die schermen vrijwel continu op en neer gaan. Het hele gebouw tegelijk, met een herrie van jewelste.

Geef mij dus maar stabiel, donker, regenachtig weer. Of haal in godsnaam die schermen weg – de oude hangen er nog en doen het nog prima. Kan ik ook weer eens genieten van mooi weer in het Erasmusgebouw.

Lees alle columns van PH neutraal