Je zorgen maken om plofkip eten is hip. Ze komt trouwens wel op de tweede plaats natuurlijk, na het paard. In ieder geval, het leven van een plofkip gaat niet over rozen. Om je de waarheid te zeggen, ‘plofkip’ is nog een eufemisme, voor vleeskuiken. Veel gelegenheid om op te groeien tot een volwaardige kip krijgt zij niet in haar anderhalve maand durende leventje. Nu weet ik uit ervaring dat ze daarna regelmatig bij studentenhuizen in de wokpan belandt en in een slecht geval ook nog met een vleugel of een pootje in de vuilnisbak, dus ik vind dat wij ons ook best zorgen om haar mogen maken. Uiterlijk 2015 krijgen alle kippen die voor Nederlandse supermarkten bedoeld zijn ‘meer ruimte, afleiding en duisternis in hun stal’, stond in de krant. In eerste instantie schrok ik van het woord ‘duisternis’, want dat klinkt een beetje obscuur en niet al te welzijnsbevorderend. Maar kennelijk is dat een strategie om ze beter te laten slapen. Toen pas realiseerde ik me dat ik de ‘afleiding’ eigenlijk nog veel raarder vind. Afleiding is namelijk iets dat mij nogal menselijk in de oren klinkt. Een (welvarende) mens is in het algemeen op zoek naar afleiding, omdat hij 1) de luxe heeft zich niet de hele dag met overleven bezig te hoeven houden, 2) daardoor de ruimte en verder ook de intelligentie heeft om zich te vervelen en na te denken over het leven en 3) tijdens dat nadenken besluit dat hij ook leuke dingen wil doen. Naar mijn conservatieve mening is een kip geen mens en hoort zij dientengevolge haar dagen te vullen met rondscharrelen, graankorrels van de grond pikken, kippengeluiden maken, vossen ontwijken en haar soort in stand houden door nageslacht te leveren. Een plofkip hoeft naast eten geen van de dingen te doen waarvoor een kip gemaakt is, dus verveelt zij zich. Is de plofkip daarmee een stap dichter bij het zijn van een mens? Ik hoop niet dat ze ook nog na kan denken over haar leven. Want dat is best wel klote.  

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp