Al drie jaar heeft columnist Bob van der Plas een bijbaantje in de horeca. Tijdens een van zijn diensten ziet hij iets gebeuren waardoor hij plots helemaal anders naar zijn werk gaat kijken.

Na drie jaar horeca-ervaring kan je af en toe een verhaal vertellen over iets dat tijdens een chaotische dienst is gebeurd. Zien hoe Cody Gakpo de tweede goal maakt tegen Turkije op een juichend terras met een vol dienblad in je handen is een hoogtepunt. Op een andere avond een even vol dienblad op een tafel laten vallen is dan weer een dieptepunt. Allebei op unieke wijze chaotisch.

Tijdens een doodnormale dienst echter, waar ik met een overdreven lach de bestellingen van mensen mag opnemen, kijk ik binnen een uur ineens heel anders naar mijn werk. Terwijl ik normaal geen probleem heb met het opzetten van een lach, voelt het nu allemaal net iets te nep.

Ik zie twee dames aan tafel 706 zitten, samen kijkend naar een menukaart. Ik maak oogcontact, wat een teken is om langs te komen. Ik vraag of ze hun keuze hebben kunnen maken. Ze willen allebei een surf and turf-salade en vragen of ik weet welke wijn daar het beste bij past, de chardonnay of de sauvignon blanc? Ik antwoord dat ik het niet weet maar dat ik mijn collega kan vragen om advies, hij heeft daar meer verstand van.

‘Het kan geen kwaad, denk ik, om even een rondje te lopen over het terras, om te kijken of iedereen voorzien is’

Mijn lieve collega neemt het eventjes over. Terwijl ik met een brede lach andere tafels langs ga, zie ik hem zijn praatje doen en de dames adviseren. ‘Ze denken er nog even over na’, vertelt hij als we bij de bar staan, ‘maar ik heb in ieder geval de chardonnay aangeraden’.

Het kan geen kwaad, denk ik, om een rondje te lopen over het terras, om te kijken of iedereen voorzien is. Aan het einde van het rondje kom ik langs de ingang en zie ik tafel 916, een familie van vijf die ik even voordien bediend heb, in tranen, op de vader na; die is bezig zijn jongste dochter te troosten. Ze hebben duidelijk slecht nieuws te horen gekregen.

Ik denk dat het beter is om ze maar even met rust te laten en loop zonder lach langs de ingang. Niet dat het me überhaupt zou lukken om te lachen: daarvoor ben ik te veel onder de indruk van het tafereel aan tafel 916.

Opnieuw binnen zie ik de dames met hun surf and turf-salade, maar zonder wijn. Ik haal mijn notitieblokje tevoorschijn en vraag of ze een keuze gemaakt hebben. Het voelt ineens allemaal net iets te nep. Uiteindelijk bestellen ze allebei een rosé, die ik later, afgeleid en zonder lach, op tafel zet.

Lees alle columns van Bob van der Plas