Sinds Netflix en alle andere streamingdiensten bestaan kijk ik niet zoveel meer naar de normale tv. Laat staan dat ik, om een nieuwe film te kijken, naar de bioscoop ga. Waar je al meer dan tien euro betaalt voor een kaartje en dan ook nog een vermogen kwijt ben aan een bakje popcorn met iets om te drinken.

Popcorn werd vroeger niet eens toegelaten in theaters en bioscopen omdat ‘goedkoop’ voedsel niet hoorde bij een plek van stand. Toen onafhankelijke verkopers gewoon voor de deur gingen staan met hun gepofte mais, moesten ze wel overstag gaan. Tijdens de Grote Depressie werd de bioscoop zelfs ‘gered’ door de inkomsten van de popcorn. Daarom is het nu vast ook zo duur geworden.

Laatst heb ik me toch laten overhalen om mee te gaan naar de bioscoop. Eigenlijk alleen maar voor de gezelligheid,  samen met vriendinnen. Vlak voor we vertrekken bedenk ik me dat er ergens in mijn kamer nog wel een verdwaalde bioscoopbon te vinden zou moeten zijn. Mooi meegenomen, dacht ik, helaas was ik al ongeveer een jaar te laat.

Voor de polder is het toch best druk bij de bios, er staat zelfs een rij voor de kassa. Voor een film die al een aantal weken draait, zitten er toch zo’n vijftien mensen in de zaal. Na lang twijfelen besluiten we toch niet in de comfortabele loveseat te gaan zitten, met z’n drieën is dat toch een beetje krap. Gelukkig zijn er nog zo’n veertig andere plekken over om uit te kiezen.

We gaan naar What men want, niet de film met de meeste sterren, maar wie wil er nou niet weten wat mannen willen? Het is een leuke film waar we goed om kunnen lachen, af en toe liggen we zelfs dubbel. Alleen een beetje jammer dat de titel niet wordt waargemaakt.

De grote bak popcorn die we hebben gekocht is nog niet eens voor de helft op, maar het gaat natuurlijk om het idee. ‘Bij een film hoort popcorn’, zeker als je naar de bioscoop gaat. De halflege bak gooien we toch maar weg. Het is ook zo wat om dit ‘goedkope voedsel’ , zoals ze vroeger dachten, te bewaren.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas