Nu heb ik toch onze facultaire onderwijsprijs gewonnen! Ik ben natuurlijk mega-vereerd en apetrots dat studenten zo lovend zijn over het harde werk dat ik in die colleges heb gestopt. Want zo prozaïsch is het wel: meeslepend onderwijs kost vreselijk veel tijd. Hoeveel talent je misschien ook hebt, niemand tovert zomaar een boeiend college uit de broekzak.

Maar ik heb overwogen om de prijs te weigeren. Sterker nog: ik heb studenten jaren geleden al eens gevraagd om me niet te nomineren. Ik had toen nog geen vaste aanstelling en maakte me zorgen dat een eventuele onderwijsprijs tegen me zou werken. Ik was bang dat men zou denken dat ik te veel tijd in lesgeven had gestopt en dat ik dus onmogelijk een goede wetenschapper kon zijn. (Echt hoor! Ik hoor ze praten, in de gang.)

Gelukkig zijn de tijden wat veranderd en kan je tegenwoordig ook vooruitkomen aan de universiteit zonder dat je veel aan de wetenschap bijdraagt. Dat gaat mij weer wat ver, maar goed.

En toch wou ik er onderuit. Ze gaan straks mijn gezicht aan de kantinemuur schroeven, op “the wall of fame”. Ik moet ervoor naar de fotograaf en eigenlijk zelfs naar de kapper. Anders moet de hele faculteit straks bammetjes eten onder mijn ongefatsoeneerde hoofd.

Het zit nog dieper. Mijn kameraden van WOinActie hadden al opgeroepen om niet meer mee te doen aan het prijzencircus: om ons niet langer tegen elkaar op te laten jutten, geen wedstrijdje te maken van alles wat we doen. Al die competities zijn verkwiste energie, drijven de werkdruk en de stress steeds verder op en leiden af van de intrinsieke beloning van goed academisch werk. Dus het voelde enigszins als verraad: eerst een beetje militant lopen doen, maar dan wel op het podium gaan staan als er wat te halen valt.

Mijn baas vond dat principiële gemopper van me allemaal vreselijk “protestants”. Dat werkte wel, natuurlijk. Zo werd meedoen plots weer een rebelse daad. Hadden ze me vooraf nu ook maar verteld dat er een fikse bonus op mijn salaris aan vastzat! Daar kan ik weer spandoeken van kopen, tegen de competitiedruk. En een frame, natuurlijk, om mijn prijs een mooie plek aan de muur te geven.

Lees alle columns van Willem Halffman