De uitsteller weet dat hij uitstelt, zei ik de vorige keer, en daar is niets aan te doen. Maar de laatste tijd lig ik eerlijk gezegd minder vaak twee weken wakker van een klus die ik – blijkt achteraf – in een half uur kan klaren. Waarom ik het niet meer nodig vind zo extreem te procrastineren weet ik niet. Misschien omdat ik ouder ben geworden (gasp!). Of omdat ik mijn werk leuk vind. Of omdat ik eindelijk heb geluisterd naar alle tips die ik jarenlang aan studenten gaf. Want ja, ik herkende dit uitstelgedrag natuurlijk bij mijn studenten. En omdat de uitsteller graag uitstelt door te lezen over hoe niet uit te stellen, had en heb ik altijd tips paraat. Die tips zelf toepassen bleek echter moeilijker, tot voor kort dus.

Iets wat ik altijd heb gedaan, maar waarvan ik nu ook in zie dat het tegen procrastinatie helpt, is altijd een lege inbox hebben. Handen opsteken als je nog nooit bang bent geweest om je inbox te openen! Maar een inbox wordt niet minder eng als je hem vermijdt. Morgen zal er juist méér instaan. Te veel mails (en dus taken) maken onrustig, waardoor het moment dat de taken getackeld worden wordt uitgesteld. Maar daar heb je niks aan. Krijg je alleen gezeik van. Dus hup, ga nou maar gewoon even vijf minuten aan die mails zitten, dan heb je dat alvast gedaan.

Nog iets anders wat eng is: schrijven. Of het nu gaat om een lege pagina met knippende cursor die je aanstaart, of juist een te reviseren tekst die in jouw opinie tegelijk echt heel stom maar ook meer dan perfect is. Je kunt daar forever naar gaan zitten staren, maar je kunt ook gewoon beginnen met vijf minuutjes referenties checken. Of vijf minuten aan je tabellen prutsen. En als je dan toch bezig bent, kun je net zo goed even die zin herschrijven. Hoppa.

Soms helpt het ook juist wél om even naar buiten te gaan, een stukje te lopen, of koffie te drinken met een lotgenoot. You don’t get the ass you want by sitting on it en datzelfde geldt voor je proefschrift. Blijf er niet bovenop zitten, maar neem even afstand. Ga naar buiten, laat het los. Maar (!) zorg wel dat je al iets hebt om los te laten, om naar terug te komen.

Ook belangrijk: ga na of Hetgeen Gedaan Moet Worden eigenlijk wel zo belangrijk is. Is het het waard om je hier zo druk over te maken en het een maand uit te stellen maar er wel dag en nacht (on)bewust mee bezig zijn? Nee, eigenlijk niet, hè. Doe het dan gewoon. En vaak is goed al goed genoeg: perfect is ook maar zo saai.

Na al deze self help rest mij nog maar één mededeling: ga nou eens aan het werk! Hop! Ik weet dat je dit alleen maar leest omdat je íets uitstelt.

Lees alle columns van Merel van Goch