‘En wat doet u, om den brode?’

Ik was met haar in gesprek geraakt tijdens een feestje van een collega.

‘Ik ben prominent’, antwoordde zij.

‘Euh, u bedoelt… Prominent wát, dan?’

‘Nou, gewoon Prominent. Beroepsmatig prominent.’

‘En dat is…?’

‘Ik verschaf cachet waar dat nodig is. Min of meer officiële geIegenheden krijgen door mijn aanwezigheid meer gravitas. Ik zetel in commissies, waar ik met name legitimiteit verschaf. Als ik mijn functie daar goed vervul, voelen mensen zich gewaardeerd en bevestigd. Vooral op het juiste moment begrijpend knikken, is erg belangrijk. Occasioneel knip ik een lintje of reik ik een prijs uit. Soms zetel ik in een jury, liefst achter de schermen. Mijn functie is voornamelijk dat ik aanwezig ben. Maar dan wel op bijzonder voorname wijze, natuurlijk.’

‘Natuurlijk. Prominent aanwezig.’

‘Inderdaad, maar niet al te nadrukkelijk. Het moet geen narcisme worden. Ik sta in dienst van de gemeenschap, niet van mijzelf. Een prominent is discreet, maar merkbaar aanwezig.’

Ik knikte begrijpend, in volkomen verwarring.

‘En hoe wordt men beroepsmatig Prominent?’

‘Er is geen opleiding voor. Kijk, de koning heeft het van huis uit; een ander moet er hard voor werken. Het begint bij wat commissiewerk, een versterking van de officiële tribune ergens naast een burgemeester, een kleine beoordeling van het één of het ander. Langzaam bouwt dat dan op tot commissariaten, eventueel directeurschappen. Daar moet je trouwens erg mee uitkijken, want het moet niet te veel werk opleveren. Anders is het niet vol te houden.’

‘Het lijkt me een vrij zorgeloos bestaan, eigenlijk,’ sprak ik bewonderend.

‘Het is beslist een sinecure,’ zei ze. ‘Maar ik ben er wel druk mee. Het is vooral veel reizen, naar alle uithoeken van het land. Een inaugurale rede in Groningen, een eredoctoraat in Delft, een onderzoekscommissie in Maastricht, een jury voor een wetenschappelijke prijs in Den Haag.’

‘U bent dus een soort BN’er?’

‘Nee, die kent iedereen. Het gaat bij een Prominent eerder om specialistische bekendheid. Je moet bekend zijn in de juiste kringen, begrijpt u?’

‘Hm. Heb ik dan wellicht uw naam al eens horen vallen?’

Ze stelde zich voor en reikte me de hand.

Ik had inderdaad nog nooit van haar gehoord.

Lees alle columns van Willem Halffman