De strijkbout staat af te koelen. Als je met belangrijke mensen gaat babbelen, dan moet je overhemd natuurlijk strak zijn. Vanmiddag mag ik tijdens een expert meeting – ja, daar doen we ook aan bij Nederlands – in tien minuten een scenario pitchen – dat dus ook – voor een groep beleidsmakers. Superspannend. In een kleffe column heb ik uitgelegd dat ik bij dat soort gelegenheden mijn Radboudspeldje zou dragen. Vandaag niet. Ik heb net het glimmende wapen van onze universiteit van mijn colbert afgehaald en ver weggestopt in een laatje.

Ik beloofde dat ik al mijn columns een positieve twist zou geven, maar vandaag ben ik echt teleurgesteld. Dit wordt geen optimistische column. De Radboud Universiteit stelt dat ze promovendi als echte medewerkers behandelt. Gisteren heeft de Faculteit der Letteren laten weten dat dat niet zo is. Vakantiegeld, dertiende maand, pensioenopbouw: we zijn het niet waard. En vier jaar promoveren, dat kan toch ook gewoon in drie? In vergelijking met deze voorwaarden, lijkt de Rijksuniversiteit Groningen plotsklaps een weldoener.

Wat is er aan de hand? Gisteren heeft de Faculteit der Letteren een vacature onder het kopje ‘Werken bij’ online laten zetten voor drie promotieplekken. Echter, ze werft deze promovendi niet voor zichzelf aan, zo stelt de vacature, maar voor een Duits fonds. Dit Duitse fonds stelt een beurs beschikbaar van 1600 euro per maand voor drie jaar. Dit is dus één jaar minder dan normale promovendi, en voor aanzienlijk minder loon.

Ter vergelijking: een tweedejaars promovendus krijgt netto voor een 38-urige werkweek iets meer dan 2000 euro, dus ruim 400 euro verschil. Erger nog: 1600 is onder het minimumloon. Een noodzakelijke extra baan erbij wordt lastig, want de vacaturetekst stelt expliciet dat van je wordt verwacht dat je 40 uur per week werkt.

Op de afdeling Geschiedenis werken goede mensen. Ik denk niet dat het uitbuiten van promovendi hun doel is. Toch zijn dit soort constructies niet alleen schadelijk voor de drie gepassioneerde historici die moeten gaan accepteren dat hun collega’s meer verdienen voor hetzelfde werk, en dat ze de komende drie jaar niet in een fatsoenlijke studio of appartement kunnen wonen in Nijmegen. Elke keer dat een constructie als deze wordt opgetuigd, treft dit alle promovendi. De faculteit zegt eigenlijk: dat minimumloon ben jij niet eens waard. In de race to the bottom tussen universiteiten, loont het om je promovendi hun medewerkersstatus te ontnemen.

Vanmiddag ga ik – samen met mijn hardwerkende, gedreven promovendicollega’s – keihard valoriseren. Dat betekent ‘waarde toevoegen’. Want dat zijn we, als promovendi: wij zijn van waarde. Ook zonder Radboudspeldje.

Update: Nadat deze column verscheen, besloot de universiteit de vacatures offline te halen.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman