Ik moet zeggen dat ik me de eerste paar weken knap stoorde aan de nieuwe update van mijn telefoon. En dat kwam dan vooral door de bewegingsring – een nogal irritante gadget die bijhoudt hoeveel je beweegt. Hoeveel je loopt, om precies te zijn, want het ding blijkt het niet door te hebben wanneer je fietst. “Nog 20 calorieën, pH, je kunt het”, popte regelmatig op in het scherm. Bijna had ik de nieuwe functie alweer van mijn telefoon geflikkerd, tot ik me bedacht dat ik ‘m ook kon gebruiken waarvoor hij bedoeld was: als stimulans. En dus besloot ik voortaan zo vaak mogelijk naar het werk te lopen in plaats van te fietsen. Eén van mijn betere werkgerelateerde beslissingen ooit.

Steeds vaker hield ik mijn hart vast als ik op de fiets naar de campus kwam. Levensgevaarlijk, die massa aan hoogopgeleide fietsers die ‘s ochtends richting hogeschool of universiteit trappen, en tegen de avond weer retour. Nauwelijks licht, doorgaans lak aan basale verkeersregels (hoe vaak ik niet bijna op een fietser reed die rechts rijdend zonder te kijken linksaf sloeg) – en dan leidde mijn route ook nog eens langs twee middelbare scholen waar de basale verkeersmores nóg slechter bleken te zijn.

Nee, dan nu. Op m’n dooie gemakje wandel ik een klein uurtje door de bossen, onderwijl denkend over mijn onderzoek of onderwijs. Geluksmomentjes in de vrieskou, die lopend veel milder aanvoelt dan op de fiets. ‘Zen’ is, hoewel maar drie letters, een groot woord, maar het komt wel in de buurt van hoe ik mij voel. En zelfs de aanblik van het Erasmusgebouw, opdoemend uit de donkerte, kan mij niet deren. Compleet relaxed kom ik aan op mijn werk, met de prettige gedachte dat ik ondertussen ook nog eens train voor de alweer geplande camino en Vierdaagse.

Zo wandel ik rustig richting Kerst en vertrouw ik erop dat ik net zo relaxed het nieuwe jaar inga. Dat gun ik de lezers van Vox ook, zo’n relaxed nieuwjaar. Gezien de commotie op deze website de laatste week is dat wel nodig ook.

Lees alle columns van PH neutraal