Resomeren. Het klinkt heel chic. Maar het is het na de dood oplossen van een lichaam in vloeistof. En de Wet op de Lijkbezorging wordt daarvoor aangepast, als het aan minister Ollongren ligt. Deze wet regelt – heel strak – wat je kunt kiezen voor wat er met je lichaam gebeurt als je doodgaat. Er zijn niet heel veel opties: begraven, cremeren of je lichaam ter beschikking stellen aan de wetenschap. Ga je dood op een cruiseschip, dan is er een extra mogelijkheid. Je gaat dan eerst de koelcel in van dek nul, die heel beschaafd coffin room heet. Daar mag je dan een tijdje in een bepaalde temperatuur liggen en is er nog geen land in zicht, dan krijg je een zeemansgraf. Klinkt heel glorieus maar het betekent dat je op volle zee overboord wordt gezet.

Ik ben, tegen de trend van cremeren in, iemand die begraven wil worden. Dat heeft onder meer te maken met mijn nogal curieze liefde voor (buitenlandse) kerkhoven in het algemeen en voor grafschriften in het bijzonder.  Op vakantie wissel ik werken met een ander uitzicht af met het bezoeken van begraafplaatsen en zo mogelijk het vinden van het graf van die bekende of nog liever miskende schrijver, dichter of schilder.  Na vele omwegen vond ik met mr. Law in Nice bijvoorbeeld het graf van de Amerikaanse Prinses van schrijfster Annejet van der Zijl.

Nu zijn er mensen die na de crematie in een urnengrafje op een begraafplaats geplaatst willen worden. Ik vind dat te veel gedoe. Als je toch kiest voor een grafje, dan kun je er maar beter meteen in gaan liggen. Met het resomeren, zo begrijp ik, kies je ook voor een omweg. Je lichaam gaat in een speciale wollen kist. Daarmee ga je een cabine in. Door sensoren wordt het lichaam gewogen en er wordt uitgerekend hoeveel alkali en water er nodig is om het lichaam te ontbinden. Het ontbinden in de cabine duurt 2 tot 10 uur. Daarna blijven er alleen vloeistof en botjes over; de vloeistof wordt gezuiverd en als water teruggegeven aan de natuur en de botjes worden vermalen. De nabestaanden krijgen een urn met poeder mee en die kan desgewenst in een urnengrafje.

Waarom een omweg die nog langer lijkt dan cremeren? Resomeren is heel mileuvriendelijk. Als je begraven, cremeren of resomeren met elkaar vergelijkt, dan belast cremeren het milieu het meest, heb ik begrepen. Begraven staat op twee en resomeren op drie. Ik probeer het bij leven en welzijn wel te compenseren, de mileubelasting van mijn grafje. Vooralsnog heb ik geen chemicaliën in mijn lichaam zoals lipfillers en botox, geen nephaar, plaknagels of tattoo’s. Wat betreft milieubelasting moet dat toch wat doen.

Ik heb al veel voor mijn afterlife geregeld. Een digitaal grafzerkje met grafschrift heb in mijn testament staan, maar mijn fysieke onderkomen nog niet. Dat heeft er vast mee te maken dat ik graag samen met mr. Law in één grafje ga liggen. Het liefst naast elkaar, maar daarvoor zijn de grafjes op de door ons reeds geselecteerde begraafplaats te nauw.

Ik zet het op de to-do-list voor de Kerstdagen: consensus bereiken over ons grafschrift. En dat zal dus niet worden: “Resomé, naast elkaar liggen er hier daarom twee”.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld