Mijn telefoon trilt. ‘Sjors, ben jij nog in de stad te vinden vanavond?’ Het is Yvonne weer, één van mijn introdochters. Elke week vraagt ze een keer of vier of ik mee ga stappen. Dat ik geen geld heb is geen reden om af te zeggen. Kwart voor negen college ook niet. ‘Je bent zo serieus!’, zegt ze dan, met een mix van afgrijzen en medelijden. Meestal zucht ik een keer, kraak ik mijn oude botten en ga ik slapen. Zo niet vandaag. ‘Ben er over een halfuurtje’, stuur ik terug. Als ik aankom bij het studentenhuis, staat ze me al op te wachten. Ze is dronken. Alles goed, Sjors? Ja, alles goed. Met jou? Ja, met mij ook. Als we naar boven lopen, vraagt ze wat anders. ‘Sjors, waarom ben je eigenlijk hier?’ Hier moet ik even over nadenken. ‘Omdat jij mij hebt uitgenodigd?’, zeg ik voorzichtig. ‘Óóóóh, ja. Dat was het.’ Vreemd. We ploffen neer op de bank. Ik ga naast Kim zitten, een andere introdochter van me. ‘Sjors, waarom ben jij eigenlijk hier?’ Nu wordt het vervelend. ‘Omdat jullie me hebben uitgenodigd! Hoezo vragen jullie dat?!’ Ze gniffelen. Een grapje, zo blijkt. Ah. Goeie. Ik verberg mijn humeur en raak aan de praat met Kim. Kim kwam naar Nijmegen als het schichtige, naïeve meisje uit Noord-Limburg met dat schattige accent. Maar Kim is niet meer. Kimmetje klinkt nu alsof ze geboren en getogen is in Leiden en weet in elke zin achttien keer de woorden ‘zeg maar’ te verwerken. Ongemakkelijk wiebel ik op mijn stoel. ‘Ik vind zelf niet dat ik anders praat’, hoor ik haar zeggen. ‘Maar weet je wat mijn moeder aan me vroeg?’ Kim, waarom ben je eigenlijk hier?, schiet door mijn hoofd. Fout gegokt. ‘Kim, wie ben jij eigenlijk?’, had mama gevraagd. ‘Maar je wilt toch niet klinken als zo’n Limburgse?!’ Ik heb genoeg gezien. Met een mix van afgrijzen en medelijden fiets ik naar huis.

Lees alle columns van Sjors