Elke co is een risico. Met die gedachte in mijn achterhoofd stap ik op maandagochtend met knikkende knieën voor het eerst de OK op. Of ik dat zelf verzonnen heb? Nee hoor, het is een welbekende uitspraak onder de chirurgen en OK-assistenten als het gaat over coassistenten.

Je zou denken dat steriel staan an sich niet zo heel moeilijk kan zijn, maar het is een hele kunst. In een steriel blauw pak gehesen, na een nauwkeurig was- en desinfectieprotocol te hebben afgewerkt, mag je niets aanraken behalve de patiënt. Jeuk aan je neus is op zo’n moment killing.

Tijdens je studie geneeskunde leer je het belang van steriliteit tijdens een operatie: het infectiegevaar voor de patiënt moet zo klein mogelijk worden gehouden. Maar dat de OK-assistenten je als waakhonden geen moment uit het oog verliezen, als de dood dat je iets op de OK onsteriel maakt, helpt je op een eerste dag ook niet bepaald over je zenuwen heen.

Naarmate ik rond het middaguur enigszins de goedkeuring van de OK-assistent heb afgedwongen om te bestaan, durf ik de chirurg te vragen of ik misschien ook een wond mag hechten. Want dat hoort bij je takenpakket als coassistent, tot in den treuren vragen (soms neigt het naar smeken) of je ‘misschien, alsjeblieft, ook iets mag doen’.

Na wekenlang geoefend te hebben op versgeslachte varkenspootjes, is het moment om een mensenwond te sluiten eindelijk daar. Mijn eerste hechtwond is eigendom van een ietwat corpulente dame in de zeventig. Het is een flinke horizontale snee van een centimeter of twintig in haar hals, ontstaan nadat een deel van haar schildklier is verwijderd.

Bewapend met mijn naaldvoerder en vol goede moed maak ik mijn eerste steek. ‘Te veel bite’, is het genuanceerde commentaar van de chirurg. De OK-assistente knikt  heftig bevestigend haar hoofd. ‘Oké’, is mijn gevatte reply. Tja, daar kan ik ook wel inkomen, maar na vier koppen koffie ben ik nu eenmaal niet meer zo handvast.  Ik neem me voor om kleinere stukjes huid met de naald te pakken en ga dapper verder.  Wanneer ik, enigszins bezweet, halverwege ben, neemt de chirurg het over; het tempo moet wat opgevoerd worden, aangezien de narcose bijna is uitgewerkt. Niet ontevreden maak ik plaats. De hechtingen zijn niet zó slecht dat de chirurg ze er weer uit haalt, de OK-assistente is niet nog chagrijniger gaan kijken en – ook wel fijn – ik heb geen aids opgelopen.

Lees alle columns van De Co