Er is iets met de zomervakantie. De omstandigheden zijn dan ideaal om je van alles voor te nemen voor als je terug bent. Toen ik in een fris zeebriesje ijskoffie door een rietje zat te drinken kon ik me in elk geval nauwelijks meer herinneren waarom ik ooit stress had gevoeld of chagrijnig was geweest. Het was ook allemaal maar relatief. Als ik terug was zou ik anders zijn. Voortaan zou ik geen dingen meer half doen, maar alles op een rijtje hebben en overal op tijd zijn. Ik kon ook best wel weer gitaar gaan oefenen. En met oude vrienden afspreken en beter leren koken en Spaans leren en kickboxen. Uitgewaaid en opgeladen liep ik in Nijmegen het station uit. De omaatjes in de bus keken me een beetje raar aan. Kon deze broek hier eigenlijk wel? Thuis verruilde ik de bloemetjesprint maar snel weer voor spijkerstof. Toen was het tijd om boodschappen te doen. De vrouw die met haar mandje tegen me aan beukte bij de meloenen liep gewoon door. De caissière zei niks over een fijne dag dus ik deed dat ook maar niet. (Bleep.) In het Erasmusgebouw stapte ik eerst per ongeluk een paar verdiepingen te vroeg uit de lift omdat iemand daar op de knop had gedrukt. Ik zat niet op te letten en vergat hoi te zeggen tegen een studiegenoot. (01101111 01101111 01110000 01110011.) Met het openen van mijn mailbox begonnen mijn groene balkjes verder terug te lopen. Of ik vrijdag kon werken. Of ik terug kon bellen. Of ik wilde laten weten in welke werkgroep ik ingedeeld wilde worden. (Loading…) Ik bracht te veel tijd door op de roosterpagina, waar het vak Journalistieke Basisvaardigheden ‘Journalist. Basisvaardigheden’ bleek te heten.  (Syntax error.) In mijn meest mechanische modus slenterde ik terug naar de fietsenstalling. Toen viel mijn oog op de zijkant van de UB. “Don’t be robot” staat daar zomaar. Groot gelijk. Dit is niet het moment om al op te geven.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp