Het nieuwe jaar is nog geen twee weken oud en de eerste goede voornemens beginnen alweer te sneuvelen. De sportschool is slechts één keer bezocht, de toetjes zijn maar één keer overgeslagen en de eerste sigaret is alweer opgestoken. En zo blijken onze wilskracht en zelfbeheersing minder sterk dan gehoopt en verwacht.

Hoe komen we dan van het roken af? Roken is een typisch voorbeeld van gebrek aan wilskracht en zelfbeheersing. Acht van de tien rokers zegt te willen stoppen. En de gemiddelde roker probeert elke achteneenhalve maand te stoppen. Juist daarom blijken rokers gelukkiger te worden van een verhoging van de tabaksaccijns. En dat terwijl we gewoonlijk minder gelukkig worden van het betalen van belasting. Tabaksaccijns blijken ons net dat duwtje te geven dat we nodig hebben, maar onszelf niet kunnen geven.

Ook op andere terreinen kan handig worden ingespeeld op het feit dat we onze toekomstige ‘ik’ onvoldoende serieus lijken te kunnen en willen nemen. Zo sparen we te weinig voor ons pensioen als we helemaal vrij worden gelaten in onze keuzes. Wordt ons geadviseerd om meer van ons huidige inkomen in te brengen, dan zijn we daar vaak niet toe bereid. Wordt ons aangeraden om meer van onze toekomstige inkomensstijging in te brengen, dan stemmen we daar graag mee in.

Het broertje van Loesje doet in ieder geval zijn voordeel met ons gebrek aan wilskracht en zelfbeheersing: ‘Goede voornemens. Ik begin in februari, dan heb ik de sportschool voor mezelf.’ Maar of hij dan ook echt zal beginnen? Volgend jaar beter, denken we dan maar.

Lees alle columns van Esther-Mirjam Sent