Daar sta ik dan bij de ingang van het Grotiusgebouw. Ik heb zand in m’n schoenen want dat krijg je met hakken op een bouwplaats. Het is begin juli; de verhuizing in volle gang. Binnen sjouwen verhuizers en lopen bouwvakkers heen en weer, medewerkers van de rechtenfaculteit drentelen onwennig op zoek naar hun werkplek. Wauw… wat een licht, wat een ruimte. Het moderne lichtvoetige gebouw zal mij snel het vertrouwde onderkomen in de sick building aan de TvA6 doen vergeten.

Met de summiere aanwijzingen ‘we zitten op de derde etage onder het dak’ loop ik quasi doelgericht naar m’n nieuwe werkplek. De open trappen op, die midden in het gebouw staan. Op naar ‘drie hoog’. Met een aantal collega’s loop ik later door het gebouw. ‘Zie hoe leuk je hier onder de trappen kunt doorlopen’, zegt een van hen. Ja, hoe leuk, we kijken zo onder de rok van een dame die juist de trap oploopt. Daar liep ik zo-even nog, ik heb vandaag een jurkje aan…

Niet alleen midden in het gebouw is er ‘uitzicht’; ook in ‘Het gerecht’ (kantine) blijkt een open trap. In de bibliotheek, meerdere verdiepingen tellend, zou ook een aantal ‘uitzichtpunten’ zijn geweest, maar die zijn in stilte eind juni ‘weggewerkt’.

Het is september. Ik geniet van de parkeergarage onder het gebouw vanwege de lift die me vanuit de kelder naar de derde verdieping brengt. Luxe! Eindelijk weer op 9 centimeter naar de uni… Het gebouw is inmiddels officieel geopend door een hooggeleerde heer. Van de consequente doornummering van ruimten is geleerd zodat tentamens niet meer op de toiletten worden gepland. Ook andere schoonheidsfoutjes zijn verholpen en de bouwvakkers zijn eindelijk vertrokken. De trappen zijn echter onveranderd. De architect denkt misschien de winnaar te zijn, maar ik blijf gewoon in een jurkje naar de uni komen. Wie doet er mee?

Lees alle columns van Lucienne van der Geld